Ζημιά…

Τα πάθη με εφηύραν
για να δηλώσουν την παρουσία τους·
Με είχαν ανάγκη, μας είχαν ανάγκη, σε μας πάτησαν
πλήκτρα για να γράψουν το τεζαρισμένο φωνήεν τους·
Κι ό,τι ήταν ζημιά, πάνω μας, αποτυπώθηκε, λες
και θα μπορούσαμε να το αποτρέψουμε κιόλας!
Αλλά
δεν μετανιώνω για την κατάληξη: το λουλούδι
έγινε λουλούδι όπως του άρμοζε κι εμείς
κινηθήκαμε κατά την μεριά του φωτός
των ερώτων δεινοί παριστάμενοι.
Είναι μια χαρά που την προσεγγίζεις με καθαρή ψυχή και έκπληκτα μάτια.
Την τροχιοδρομούν τα αισθήματα όμως εκείνα ποιος τα τροφοδοτεί και τα υποθάλπει;
Βρήκα τα δύσκολα εύκολα και τους αφιερώθηκα, λίγοι θα καταλάβουν.
Ανακάλυψα Μυστικά που ξεπερνούν την Ανάγνωση και με συνθλίβουν κι εμένα κι εσένα.
Όλες οι συγκρατημένες συστολές μέσα μας σκόνη μπουχός. Ζούμε τρέποντας σε φυγή την γερουσία των παθών.
Αν μπορέσω να σου εμπνεύσω μια ροδαλή κηλίδα ήλιο
θα ζήσουμε μες το ώριμο ποίημα!