Κυρτή ελευθερία…

Γιατί θα σβήσει ο Ιούλιος κρατερές λάμψεις

Θα τον καρφώσουν στο ξύλο

Κι ένα πουλί αγουροξυπνημένο θα του κελαηδάει

Τα δέοντα

Εκεί εσύ θα ασωτέψεις κλείνοντας κι άλλο την μαραμένη καρδιά σου

εγώ θα σου μιλώ ανήκοντας στις προφητείες που λανθάνουνε

Κι αυτός που ήρθε για να φύγει θα χορτάσει σκότος

Ποτέ του δεν με τίμησε ποτέ μου και εγώ δεν τον τιμώ

Θάφτηκε κάτω από κάθε ματαιοδοξία

Εν πάση περιπτώσει: ούτε ακούγεται και τίποτα που να εξέχει απ’ την αυγή

Γλαφυρός άνεμος σπεύδει να σμίξει τα κλωνάρια πάνω στην προσήλωση

Όλα τα χρόνια ένα έργο καταδεκτικότητας με πάθος θεμελιώνω

Πριν έρθει αυτό το άγιο φως της μέρας έχω γίνει μια κατάληξη αγγέλου που σπουδάζει αξιοσύνες

Είμαι χωρίς εφόδια και

Χωρίς σκοπό.

Ε ρε πώς ξημερώνει θέλοντας βαρύγδουπη ομοιοκαταληξία!

Στον ύπνο πολύ με τυράννησες δαίμονα

Μα, από μέσα μου, ξεσπαθώνει ωραία καρδιά

Και με υπερασπίζεται, θέλει γυμνό από πάθη να με σωφρονίσει.

Ακολουθώ λοιπόν την σιωπή και την κατάνυξη

Στερέωσα όνειρα πάνω στις πλάκες της γραφής

Ο ήλιος τρυπάει με φως την ζωή μου

Κωφεύω στα στενάχωρα λογάκια του θανάτου

Ελευθερώνομαι

Κυρτός…

Αθήνα 30/7/2023

Σφυγμομέτρηση του παρόντος πόνου…

Αψηφώντας τις διευθύνσεις και τις κατευθύνσεις-

Τούτο που περιφρόνησα με επισκέπτεται ταράζοντας τον νου μου·

Με αισθήσεις πυρωμένες κινώ τα νήματα όποιας συμπάθειας·

Και είναι εκβολή ζωής στον περίγυρο ενός κατοχυρωμένου θανάτου·

Όπως το ζω το δράμα μου πολύ βαθύτερα με περιέχει!

Εξουσιάζοντας την ανάμνηση βούλομαι αστραπή και με κατασκεπάζει ουρανός σκοτεινότερος·

Μετά ησυχάζω·

Η εξουσία μου είναι δυο λέξεις που οργανώνουνε την κλίμακα μιας αρετής·

Κι ο ύπνος μεταμέλεια, υπεκφυγή στο πλαίσιο αφιλοκέρδειας:

Με τα ψιλά που κροταλίζουνε στις τσέπες μου μια θέση ονείρου θα αγοράσω

Στις κερκίδες ενός απραγματοποίητου ουρανού!...

Αθήνα 29/7/2023

Όλες οι

Του θέρους τα κοντέρ και η Δευτέρα η ριζική…

 

Σμίγουν μέσα στην χούφτα μου ο ύπνος και το καθαρό νερό,

Η νύχτα φανερώνει πούθε έρχομαι,

Περπατώ δρόμους και δρόμους

Πολίτης ενός άμορφου χάους,

Οι ώρες πάνω μου σκηνοθετήσανε την ειμαρμένη,

Τέλειωσε όλο το έγκλημα ο Οιδίποδας,

Παράξενη Δευτέρα, γέμισε τον κόσμο ευωδιές, επαναστάτησε,

Και γύρισε την Ιστορία στο υποταγμένο μας κουράγιο.

Γράφω αν πεις πηγαίνοντας για ξημερώματα,

Κοιτάω τις ώρες σε ένα παλιό ρολόι

Μήτε αεράκι έχει μήτε και απόφαση·

Όλα μετριόνται ασύλληπτα αλλιώς.

Με τα μολύβια μου αφιερώνω σκέψεις στην βραχνάδα

Του Χρόνου που μαζί μου τώρα περπατά

Στα αβυσσαλέα ορυχεία της ανάγκης.

Πιο ευανάγνωστο απόψε το να ξέρω πως πεθαίνω

Τυμβωρυχόντας πάνω στην περίσταση, γυρεύοντας

να ξεγελάσω τον αρχαίο φρουρό

Να κλέψω το χρυσόμαλλο

Δέρας, γυρεύοντας μιαν αρετή που ξεθυμαίνει

Πίσω από τον δράκο μίας τίμιας μυθολογίας…

24/7/2023

Συντριβή μίας κατακραυγής κι ενός αγγέλου…

 

Όλες οι αγρύπνιες μου πόλεμος κι εσύ η πιο σπουδαία επωδός.

Μπαλώνω ένα ‘’σύννεφο με παντελόνια’’ κανείς δεν συμπαθεί

Έναν εκπεσόντα συνάδελφο

Παρά τω θεό….. κανείς.

Αλλά ποιος νοιάζεται

Κιόλας; Παρατηρώ

Τάξεις αγγέλων και που σβήνουν λίγο λίγο την στιχομυθία μου.

Κοίτα που ναυαγώ εκεί που δεν περίμενα, εκτελώ

Συμβόλαια αγρύπνιας. Τώρα

Κάπου είσαι εσύ, λαφυραγωγείς

Τις δικές μου τοις πόλεις, αντιστέκεσαι

Στην έννομη φθορά, ενώ ο χρόνος που σε ήξερα τελείωσε και πάμε

Σ’ ένα μονόπρακτο όπου η λύπη γράφει νέα τραγωδία

Θεραπευτική.

Όπως δραπέτευσες από τους ουρανούς άντε να δω τι μόνη σου θα κατορθώσεις· τόλμη

Έχουν πολλή τα ηθικά φορτία σου· ζορίστηκε

Που σ’ έχασε ο ουρανός· βλέπεις με τις μηδαμινότητες ελάχιστα στην πράξη καταφέρνεις· κι εγώ

Που καταγράφω ιστορίες άκαιρου θανάτου

Για την θωριά σου εντελώς και συγκλονίζομαι

Και περπατώ πάνω στα βήματα που μου έδειξαν

τα αλλοπρόσαλλα φτερά σου!

Αθήνα 22/7/2023

Ψίθυρος μιας λυπημένης αγάπης…

 

Τούτο το ανοικτό τοπίο σμίγει με την θάλασσα·

Μαντρί και ξέφραγη κοιτίδα των ανέμων·

Ο ήλιος έρχεται επίσκεψη κάθε πρωί,

Το μεσημέρι με την κάμα του βαθιά το πληγώνει,

Γυαλίζουνε οι πέτρες του στο άπειρο,

Το καθετί καλημερίζει την αψάδα.

Κάθομαι και εγώ κάτω από το δέντρο της προσήλωσης:

Κάθομαι και με το μυαλό μου ταξιδεύω,

τόσα και άλλα τόσα συλλογιέμαι·

Κι ενώ το ξέρω ο έρωτας πια με προσπέρασε

Εγώ εμμένω να σε μελετώ με τα φιλιά που σπαταλήθηκαν

Κι έχουνε για πατρίδα τους την λύπη μόνο τώρα…

Όλες οι α

Ζυγώνοντας την εντολή και ζυγώνοντας την παρήχηση…

 Ζυγώνοντας την εντολή και ζυγώνοντας την παρήχηση…

Στα σύμφωνα ξεψυχά η Ιδέα,

Ο ήλιος ζεύει όλους στο υνί του

Πασίδοξος.

Ακούγεται η Τετάρτη που εισβάλει με χαχανητά

στην θάλασσα·

λουόμενοι σφυρίζουν στήνοντας χαρές και πανηγύρια·

ο αέρας τρέπει όλες τις μελαγχολίες σε φυγή·

η κοσμοθεωρία μου είναι σε ύπνωση

οικουμενική·

ζω όπως ζει κανείς και κάποτε αθόρυβα πεθαίνει.

Εδώ η ξιπασιά να είμαστε οι παραδείσιοι

πρόσφυγες.

Νοσούμε μέσα στην αλήθεια

και μακριά από τους εαυτούς μας·

νοσούμε ζωηρά.

Ούτε λύπη τώρα ούτε και δάκρυα.

Αυτό που ήταν να κάνουμε το κάναμε.

Στα βάθη του λεξιλογίου ο ήλιος καμακώνει

τον κάβουρα της παρομοίωσης·

ζω όπως έζησα και ακατανίκητα πεθαίνω…

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΑ.

 

Τα μολύβια μου τρώνε σελίδας άσπρο κι αχανές πεδίο της περιπλανώμενης σκέψης..

Ξύνουν το δέρμα που παραχωρεί για να χαράξουμε τα τατουάζ μας η ποιητική στιγμή..

Ποτέ το « κάτι» ίδια δεν λέγεται..

Με άλλα χρώματα

διαγνώθεται να ασθενεί η ψυχή..

Γυναίκα

με την σάρκα αφρό!

ηχεί το μοιραίο σου σώμα! Πόθους στέλνεις

να κονταροχτυπιέται το αρσενικό

που σε ορέγεται σαν μ’ ένα

μεθύσι που η σάρκα μες την σάρκα χάνεται

και γίνεται ο έρωτας γιγάντιο άνθος..

Δεν αντέχω άλλη όραση από εκείνη

που δοσμένη να έχουμε διαστρεβλώνει όλα τα

ειδομένα.. Ποιός ξέρει

στο τέλος των λέξεων πόση

ψυχή θα χρωστάμε;

Με μουσική από θεό που

αδιαφόρησε για την μοίρα μας..

Και τότε εσύ

γυναίκα αμαρτία και γυναίκα έκπτωτη

από τους παραδείσους

με τα μάτια του δαίμονα- σε σένα

προσβλέπουμε.

Πάλι να χαράξεις τον δρόμο της εξόδου

απ’ τον ωραίο κήπο..

και ας σε δικάζουν οι καιροί!

Όμως εγώ

που ξέρω

ότι μόνο η πλήξη ενός κήπου ήταν που χάθηκε ενώ

κερδήθηκαν οι τόσες αγωνίες, προβληματισμοί

να επινοήσουμε το φόντο για μια κόλαση δική μας-

σε λέω Αγία, σε λέω Γυναίκα

σε λέω φωτιά που καίει με

και στο σήμερα και στο αύριο του κόσμου!..

Αθήνα 7.3.2008

Αντέχω να κινούμαι πάνω σε ευθεία κρίση

 Αντέχω να κινούμαι πάνω σε ευθεία κρίση

Εγώ ο αδασκάλευτος καλόγερος

Αντέχω. Πλησιάζω στην τελική αγρύπνια-

Ή σε ένα θάνατο που με πολιορκεί· ποιος είσαι

Εσύ που με διαβάζεις; Είμαι λυπημένος·

Συμβαίνω για να συμβαίνουνε τα γεγονότα· χρεώνομαι λέξεις και πολιορκώ

Την ημέρα μου. Συνομιλούσα κάποτε με τα πουλιά·

Εντολοδόχος μιας οδύνης

Σκάβω στα ορυχεία του ουρανού· μέσα του

Βρίσκω στιλπνά πετρώματα

Της μοναξιάς και των συναντήσεων….

Όλες οι αντιδράσεις:

Αποκαθήλωση της καλοκαιρινής περίστασης…

Απ’ όλην την αγνότητα των προθέσεων κρατώ ένα όμορφο ρόδο

Που ομιλεί ελληνικά και με συναρπάζει.

Η μέρα είναι βέβηλη ζεστή.

Όλα τα γύρω μου των παθών υπερβάλλοντα. Κι ο Χρόνος

Σαν ένα παιχνίδι από τα πριν και πάντα χαμένο.

Οριοθετώ τις δυνάμεις μου.

Ένα αεράκι ελάχιστο μπουκώνει το μεσημέρι με φλυαρίες.

Ναρκοθετώ ένα λεξιλόγιο ντεραπαρισμένο.

Στον καθαρευουσιάνικο σκηνοθέτη του πρέπει τόλμη ποιητική.

Αλλά και στην δημοτική ωραία πέφτουνε τα τείχη.

Αφήνω να φανούν οι μαχητές.

Λέξεις των λέξεων και ω για πάντα λέξεις.

Στέλνω νοήματα να φέρουν πίσω την Αλήθεια.

Το καλοκαίρι ζει μες τις φλέβες μου.

Όσο λουφάζω τόσο απουσιάζω.

Ποντάρω όλα μου τα υπάρχοντα στην ιδεολογία των αετών.

Βλέπω παντού μια περηφάνεια…

16/7/2023

Γιαννιτσά 25 Μαρτίου 2015

 

Οι δρόμοι γυαλίζουν από την βροχή

Λουστρίνια πολυφορεμένα.

Οι δρόμοι απάγουν την λύπη μου.

Μαρτίου οδοί, επετειακοί, αμφίκυρτοι.

Της Πέλλας ο απόηχος, ήχος πλάγιος μόνος.

Στις παρελάσεις ελαύνουν αυτοί που δεν ξέρω.

Μπορεί κι οι θάνατοι όλοι να είναι ένας ίδιος αυτός

Ομοούσιος θάνατος.

Λάβαρα, αμφιέσεις, ηθοποιία·

Ζόρικο γίγνεσθαι- κι όταν δεν είσαι-

Παραζόρικο.

Πού να σε ζητήσω πυγολαμπίδα μου; Πού;

Να σκιρτάς αοράτου υφής μες την συννεφιασμένη μέρα, κάτω

Απ' την βροχή,

ρομαντικά απούσα,

τεκμηριωμένη

Μόνο απ' την μελαγχολία μου…

Μου μιλάνε· μιλάω..

Ποια φωνή σε αγγίζει

τόσο μακρινή που σε ψάχνω

Μες το τοπίο,

σ' αυτήν την διδασκαλία

Που καταλήγει πάντα αφαίρεση;

Όταν φτωχαίνει η γλώσσα και για τον έρωτά σου πεθαίνω..

Όλες οι αντ