Ομολογία της άλλης πίστεως και του βουρλισμού μου ακόμα…

 

Αυτό το ρίγος μες την μέρα που σκουντούφλησα στην επιγραμματική

προσευχή, αυτό το ρίγος·

Θα μου κακιώσουν οι φωνηεντόληκτοι ιερωμένοι, θα πουν πως τους πρόσβαλλα·

Εγώ να διορθώσω κακώς κείμενα πασχίζω·

Έτσι κι αλλιώς προσεύχομαι με έναν αινιγματισμό που ξενίζει,

Ακούω φωνές στον ύπνο μου (εκείνοι πια δεν ακούνε)

Και ζεύω το αλογάκι μου να χλιμιντρά πάνω στης σκέψης τις πεδιάδες·

Εγώ υπάρχω σάτυρος και αποδιοπομπαίος από την ομήγυρη(κατέχωτο)

Τσούζω τα φοβερά ποτά μου πότε πότε και στην μέθη φυλακίζομαι·

Είμαι ο αυθεντικός σας καλικάντζαρος που αγαπάτε

Γιατί τα μύρια δυο στραβά σας τούτος τα φορτώθηκε!

Στρατής Παρέλης, Αέτωμα

 Καμαρώνω για τα βιβλία μου και τα αγαπώ σαν να είναι η αναπνοή μου!

https://issuu.com/stratisparelis/docs/_c2ae370e34b281...

ISSUU.COM

Στρατής Παρέλης, Αέτωμα

Ποιητική συλλογή

Έρωτας ακουστός στο βροχερό Μοναστηράκι…

Δολερό πρωινό,

κρύβει τις εκμαυλιστικές προθέσεις του,

προσθέτει κάτι στον χειμώνα·

Συλλαβίζω τον ουρανό, πλέον πολύ καλά τονε ξέρω,

αναγνώθω την κάθε χαρά και την λύπη του·

Πεινώ για παρομοιώσεις και ταξιδεύω

στον κόσμο των παραμυθιών·

Φτάνω στην γη ζώντας στα απώτατά της διαστήματα·

Ο αέρας περιχύνεται πάνω στα άδεια κλωνιά, σκυθρωπό

και θλιμμένο το κάθε γαλάζιο

Ακουμπά την θερμοκρασία με ένα παγωμένο χέρι ενός ρομαντικού γίγαντα

Που για όλα λυπάται!

Φθίνει ο κομπορρήμων Δεκέμβριος

Ζώντας τσαλακωμένος στο Μοναστηράκι μας και βανδαλίζει

Τις λιακάδες που είχα.

Μιλώ· παράλληλα ένας φύλακας άγγελος ζητά να μην διαβώ προς την απώλεια· σχηματίζω

Πάνω στο τζάμι θολωμένο απ’ το χνώτο μου, τον σεβασμό στον έρωτα:

μια καθαρή καρδούλα που την αγαπούν οι ερωτευμένοι και που ποτέ δεν πρόδωσα κι εγώ

29/12/2021

Μικρός εσώτατος απολογισμός…

 

Λήξη των συμβάντων και αρχή γενομένη των δεδομένων-

Φουρκίζεται και μας μαλώνει ο ουρανός,

Φαινόμενα ψυχικής καταιγίδας μας ξεμπροστιάζουν ασύστολα,

Απερχόμεθα

Δυστυχώς απερχόμεθα..

Σήμερα είναι οι σελίδες κενές, σαν τίποτα να μην γράφτηκε κι η Ιστορία

αδιαφόρησε για τα γύρω μας όλα.

Απορώ και συντηρούμαι με αντίφαση: όπως να ζω στο καλαμπούρι μιας ελπίδας.

Του Δεκεμβρίου μια υγρασία τρομερή και έρχονται

Σμήνη πουλιών να μου τσιμπολογούνε εγκλεισμό και λέξεις.

Πηγαινοέρχομαι με βάσανα και τελεσιδίκους καταναγκασμούς.

Κάποτε με ανδρώνουν κομψότητες κάποτε είμαι άξεστος τόσο

Που μαραίνω ο δόλιος την χάρη μου!

Καθένας αυτοεξουθενώνεται -έτσι κι εγώ

Σήκωσα τόσα κι άλλα τόσα που μήτε σηκώνονται

Μήτε μπορείς όσο κι αν θες μόνος σου να τα λογαριάσεις.

Διασχίζοντας το βιοποριστικό μου πέλαγος

Έχω μια σκούνα χιλιομπάλωτη που και η θάλασσα

την απειλεί και απειλεί κι αυτή εμένα…

28/12/2021

Ο υπερσυντέλικος βασιλέας…

 

Το φαΐ της πραγματικότητας είναι η πραγματικότητα· αυγάζει

Καταπίνοντας φεγγάρια ο ουρανός

Χρησμοδοτούν οι γέροντες μάντεις στον πηχτόν μέσα αέρα

Της ερημιάς· και οι οιωνοσκόποι

Ακούν του αετού το πέταγμα και εκστασιάζονται· μην βρεθείς

Νύχτα βαθιά πίσω από τόσα σύμβολα· άκου

Μόνο το άστρο που, σαν βολίδα σχίζει τον καθαρό ουρανό, και

Πήγαινε πλάγιασε· σαν ξημερώσει ο έρωτας θα είναι για πάντα αλλιώς.

Στα γεγονότα η σημασία των γεγονότων έπεται· θέλω να πω

Ζούμε μες την κατάληξη των πάντων. Ιερό

Είναι μόνο το φως που εξαγνίζει

Το πρωί τα κουρασμένα μάτια σου και βλέπεις

Αλλιώτικα την ευτυχία, είσαι

ο απομακρυσμένος βραχμάνος που σε κανέναν δεν έχει πια να διδάξει

Τίποτα· και τον πλησιάζουν ψιθυρίζοντας οι μανιασμένοι ανέμοι. Ο

Υπερσυντέλικος βασιλέας του νου

Ο νυν απώλεσα και την ζωή μου την ίδια…

Μεταστοιχείωση…

Ρούχα έξω από τα ανοιχτά παράθυρα, ρούχα απλωμένα στις ταράτσες

Και πέρα ένδοξη η θάλασσα· σου μιλά με μυθικές εκμυστηρεύσεις και σε ακούει

Που είσαι ένα αερικό χιλιόδοξο και στεφανωμένο

Από την άλω του φεγγαριού. Τα κύματα σε γεύονται όπως ένα αρχαίο διθύραμβο και νάσου

Το σώμα που είσαι αλλάζει

Και γίνεται μια αναδυόμενη παρουσία

Ιέρειας που την νοτίζει η ακτογραμμή της ενδοχώρας.

Μένω εκεί: τα νεύματά σου φτάνουνε σε μένα

Και σχηματίζω από την αρμύρα ένα αρχέγονο αεράκι

Που ποίημα μεταστοιχειώνεται και λάμπει

Σαν πέφτει ο ήλιος πέρα στα βαθιά και μούσες

Γίνονται οι κολώνες του βουνού

Αφήνοντας αθάνατη την εμορφιά σου!

Εκμυστήρευση…

 

Τα σημαίνοντα όλα τα αγάπησα, κραδαίνω

υπερούσια φωτιά που μου ζώνει τας φρένας.

Χάρμα η αλητεία μου και την απόλαυσα.

Στον δύσκολο καιρό να ανακαλύπτεις χαρακτήρες τι καλό!

Υπερπληθώρα αισθημάτων και αναγνώθω πάντοτε ελευθερίες.

Τα χρώματα και τολμηρά και περιφραστικά με είπανε.

Χριστουγέννων απόψε στην καθαρή αυστηρότητα

Και με τους χειρισμούς μου πίπτω εξουθενωμένος

στο λυρικό ευφάνταστο δίχτυ

Της ατμόσφαιρας, κουρταλώ

την θύρα την μισάνοικτη.

Να εδώ, ανακαλύπτεις εαυτόν ηδύ και αλλαχού φλεγόμενο

Αναστοχάζομαι τις φοβερές μυρσίνες.

Προέρχομαι από αρχαιότητας φιντάνια και λαλώ τεκμήρια αθωότητας.

Μεταφυσικά τα ενδιαφέροντά μου-

Ολοκληρώνουν μια κλίση δυνητική·

Περιπλανώμαι στα λεξιλόγια εκείνα που αποσκιρτούν·

Είμαι ο εαυτός ο ένας που τον πλαισίωσαν οι δικοί σας οι άλλοι…

25/12/2021

Πρωινό κρεσέντο…

 

Ήπιο σαν κελαηδιτό συλλάβισμα

κι η μέρα ρέει

Σαν ο παραπόταμος μιας καθαρής αιωνιότητας.

Συγκατοικώ με τις νεράιδες, έχουν ρίξει

στον ποταμό τα μαλλιά τους

Και λούζονται.

Χαίρομαι μες τον θόρυβο τον πρωινό.

Οι αναγκαιότητες

Εκπληρώθηκαν.

Κανέναν δεν θα λησμονήσω

Απόντα. Χειρίζομαι

την δίνη των χαρούμενων λεξιλογίων, μιλώ

Καλά τα έκπαγλα φωνήεντα, μεταγλωττίζω

Τον ύμνο της αυγής. Όλα

πια μεταλήψιμα και κατανοητά. Ανήκουν

Σε έναν που δεν έζησα μακρινό γαλαξία

Που μέσα του σκορπίζεται η αγάπη και το φως!

24/12/2021

Νύκτιο δράμα…

Μια μέρα γαλανή όπως η σκέψη σου τώρα που μέστωσαν εντός σου λόγια της συγχώρεσης·

και το αειφόρο

αεράκι που σκουντά τις φιστικιές και παίζει με τις ηλιαχτίδες πλέκοντας τα ολόχρυσα περιεχόμενά τους! Τώρα μαδήσανε οι πικροδάφνες στον βοριά και θύμωσαν οι λεμονιές σου

Δίφορες στον κακό καιρό της νύχτας·

Κάπου ανηφόριζε ο παπάς κι από το καλυμμαύχι του οι αντιρρήσεις ξεπηδούσαν·

Όλα ένα σκοτεινό δωμάτιο του ουρανού· και κόπιαζα να το αποκρυπτογραφήσω·

καπνός από τα τζάκια ανέβαινε ψηλά και μύριζε αιθάλη η ατμόσφαιρα· πουθενά

δεν σε κόντευα- κόντευα ίσως να χαθώ· κι ο έρωτας παρασυρμένο καλυβάκι

Από της παγωνιάς την μανία, ζούσε ταλαίπωρα και ευτυχούσε μη!

Νάτο που μες το Ποίημα ζούσαν πλάσματα ακούραστα δαιμονικά· και μία ευωχία μυθική άφηνε την Αντίφαση δικαιωμένη·

παρατημένα κάπου εκεί τα σύνεργα της θλίψης

Παράμερα, και ο θεός που την Απλότητα εργάζεται

Δέχεται τις κατεργαριές μας με ένα μειδίαμα

Και με μελάνι γράφει άστρα και τριαντάφυλλα στον ουρανό!

Ένα τρύπιο απόγευμα και πενταροδεκάρες πέφτουν μες το άδειο μεροκάματό μου·

 Ένα τρύπιο απόγευμα και πενταροδεκάρες πέφτουν μες το άδειο μεροκάματό μου·

Μπλοκάρουν οι ευχαριστήσεις, είναι καθέτου απογειώσεως ο βίος, είναι

Σκόνη καπνός.

Στα μισά μιας απόστασης ζωής και θανάτου η αποταμίευση είναι φρούδα μονάδα και δεν αντιστέκονται πουθενά οι πληθωρικοί αριθμοί.

Η φτώχεια σβήνεται με όνειρο και το όνειρο ξεθυμαίνει μες σε ύπνο συνταραγμένο.

Ακολουθώ την πεποίθησή

Μου: ο βιοπορισμός δυσκολεύει τα πάντα· ένα βαρύ

Κλίμα υποταγής και κάτι πάνε να σκαρώσουνε οι οικουμενικοί φονιάδες· βλέπω

Πόση σκλαβιά θέλουν να σπείρουνε και πόσες

Αλυσίδες θα φορά στο μέλλον ο δυστυχής ο φοβισμένος γύρω μου ο άνθρωπος…

Σίτιση η απρόσμενη…

 

Άτσαλος καιρός, αποπνέει ανατριχίλες των λέξεων·

Ανάσκελα σωριάζεται το ερπετό του χειμώνα·

Ο κρύος αέρας σαβανώνει φυτά, τα ρημάζει·

Είναι δυστυχισμένα τα πουλιά, ραμφίζουν την οικειότητα με βουλιμία,

Θέλουν να μείνουν μες την ορφανή παραδοχή

Ότι ο κόσμος αντέχει και πουθενά δεν πεθαίνει.

Διανύω την διαλεκτική της λιακάδας, είμαι περιπατητής

Των ψευδαισθήσεων·

Δικαιώματα αναπνοής έχουν οι φιλίες που κρατώ- μα όλο λιγοστεύουν·

Αποκτούν πολλά κουμπιά οι άνθρωποι, πού να τους ξεκουμπώσεις!

Στο μυαλό μου ένας ήχος μελαγχολίας ροχαλίζει πάνω στις σοβαρές σελίδες που λογάριασα·

Με φτάνει το άρωμα σου που ζητά να μου κατοχυρώσει τον έρωτα και ζω με ηθική που κουβαλά φορτία που δεν συμμαζεύονται·

Βόσκω στην άβυσσο που αποστράφηκα!

Σκηνικό ενός επιφωνήματος που ανταρτεύει…

 

Σύντομα επιφωνήματα του Σαββάτου

Τσακισμένα μέσα σ’ ένα πακέτο των τσιγάρων

Σκορπούν τυφλότητα στον ουρανό·

και στην ψύχρα των προαστίων, αδιάβαστο αεράκι

Μπουκάρει παρείσακτο στις αποβάθρες και καγχάζει

Αφήνοντας τον ναύτη ανήμπορο να ανασάνει

Πηχτό οξυγόνο του γλιτωμού.

Εκεί γυμνόστηθη στέκει η Αφροδίτη

Ερχόμενη από του καλοκαιριού τις κάψες και με λυμένα τα μαλλιά της

Κοιτά το πέλαγο που γυαλοκοπά.

Αναγνώθω απουσίες που με φόρτωσαν οι κάποτε φίλοι·

Έχω στο στήθος μου σμήνη πουλιών·

Θροΐζουν γύρω μου οι μούσες των κυμάτων·

Η Αττική βαυκαλίζει τα αιθέρια λόγια μου.

Έλα να με βρεις μέσα σε τούτη την τάξη που διασαλεύεται·

Ο χρόνος με αγγίζει σαν μια τεράστια τσούχτρα·

Είναι ο ακατάβλητος παρονομαστής:

Με διαιρεί και με αφήνει μετέωρο.

Ακούω τα χειροκροτήματα του μεσημεριού·

Όλα τα λόγια μου τυπώνονται στην γεωμετρία·

Στην υγρασία τα φερέφωνα του ανέμου

Βοούν και ορθοσηκώνονται να τελαλίσουν ψύχος και αγιάτρευτη υπομονή!

18/12/2021

Αποχώρηση…

Πίσω από την νύχτα είναι η τυμπανοκρουσία του ανυπόδητου φεγγαριού,

Εσύ που διαβαίνεις τα σκοτεινά μέρη της σκέψης

Αφήνοντας πίσω σου των ιδεών τα εφαλτήρια·

Κόσμος από Απόφαση και Νίκη

Φτάνει μπροστά σου την στιγμή που ζεις σε άλλες διαστάσεις

και ανήκεις γύρω μας και κάπου αλλού·

Μυσταγωγείς σε ατόφιο κρύσταλλο της παγωνιάς του Δεκεμβρίου

Κάμνοντας την διάρκεια Διάρκεια και το συμπέρασμα

Ιερό αποτύπωμα των θεϊκών Συμπερασμάτων.

Ξέρεις πια την αχαριστία των ανθρώπων·

Φεύγεις και θα μικρύνουνε οι χαρές·

Όσο αχνάρι θα αφήσουμε μέσα στην ερημιά

Τόσο εσύ περήφανα και για τ ’αλλού θα ξεμακραίνεις…