Απολογισμός και παραίνεση…

 

Για ύλη μη διψώντας κι όμως

Υπήρξα πάντα τροχονόμος

Μην τρέξουνε οι λέξεις παραπάνω

Και όλα τα νοήματα να χάνω

Κουράστηκα να λέω πράγματα ίδια

Ας πάνε όλα που με λίωσαν στα τσακίδια

Μένω με λίγα και μονάχα τ’ αναγκαία

Ακόμη θέλω και ζητάω τα ωραία

Αν γράφεις ποιήματα ωραία φωτεινά

Θα σε ακολουθεί μια ανυπόταχτη χαρά

Μείνε για πάντα αισιόδοξος και προσηλώσου

Κι ο Χρόνος θα δουλέψει για καλό σου

Αν δεν τα καταφέρεις να σωθείς

Ίσως μια μέρα από θαύμα να δικαιωθείς

Βρε μην το βάζεις κάτω, πυροβόλα

Δεν θα τα έχουμε για πάντα όλα

Και με τα λίγα κάνουμε κουμάντο

Το ‘πα σε σένα και το είπα στον Σαράντο

Αν δεν μ’ ακούσεις χάθηκες καλό μου

Θα σβήσεις όπως σβήνει τ’ όνειρό μου…

Όλες ο

Με σιγουριά….

 

Τίποτα δεν ειπώθηκε σωστά όλα μπατάρανε τα λόγια μέσα

στην φαρδιά σιωπή ατροφήσανε

σαν ένα μπράτσο που δεν εξασκήθηκε στο βάρος αλλά έμεινε

μόνο μ’ ένα μολύβι γράφοντας να επιμένει

να πει για την ζωή για τις ωραίες περιπέτειές της και για την αγρύπνια.

Ο Απρίλιος ίδια αρχαίος κι ίδια αθεράπευτος-

Πιο γαλανός τώρα που ερμηνεύεται με λήμματα προκατακλυσμιαία

σημαίνει και όσα σημαίνει ίσως να μην έχουν σημασία

αφού κανείς δεν ντεραπάρει το αναπόφευκτο.

Α ρε γαμώτο αφού δεν πιάνουμε λιμάνι πέρα απ’ τον ωκεανό

ας επιμείνουμε στην ευτυχία των σωμάτων

ας είμαστε ευτυχείς κάτω απ’ τις κουβέρτες βασιλιάδες εις μικρόν

που άγγιξαν και τους αγγίξανε και που λατρέψανε τον Έπαφο

σεμνό και άσεμνο θεό στεφανωμένο.

Σάββατο αειθαλές· γεμάτο γεγονότα τοκοφόρα·

αφουγκράζομαι εκείνα που ίσως κάποιοι δεν καταλαβαίνουν·

δεν κουράζομαι να είμαι ένα αιλουροειδές που σκαρφαλώνει

στον παχύ κορμό της δυσπιστίας…

26/ 4/ 2025

Εικόνας το πικρό συμπέρασμα…

 

Άστεγος και με σώνει μόνο η μουσική

Και ένα πρώτο φως της αυγής που επαίρεται.

Ανήκω στον ύπνο μου- κι όμως εκείνος πάντοτε είναι

Ένα σύνορο που δεν άνοιξε ακόμα.

Μετρώ την υγρασία από τις πλάκες του πεζοδρομίου.

Μετρώ τον διαξιφισμό μου με την σκληρότητα.

Μετρώ τα αμέτρητα

Αγκαλιάσματα που έχασα.

Με προσφυγή στον καθαρό ουρανό κι απόψε

Μετρώ την οφειλή μου στον χάρο!

24/ 4/ 2025

Αμετροέπεια…

 

Όλα να με παρασύρουν σε μια ελευθεροστομία αθεράπευτη…

Να μετρηθώ και να μην είμαι ίδιος και μόνος

Να σβήσω μέσα στο ηλιοβασίλεμα, σ’ αυτήν την ώρα

Την μελαγχολική που γίνεται βαριά η καρδιά μου

Να έχω φτώχεια και λύπη και έλεος

Να χωνεύουν μέσα μου οι αρετές του αθώου!

Και να μιλώ να μιλώ πολύ όπως για να έχω ανάγκη να επικοινωνήσω

Με σένα που μου παραστάθηκες σε τόσα ξενύχτια

Κοιτάζοντας ένα οξύθυμο φεγγάρι και ένα άστρο

Που βουλιάζει στης ψυχής μου τα ρηχά!

Εωθινή μυσταγωγία και φωταγωγία…

 

Όταν καμώνεσαι τον ‘’τάχαμου’’ κι οι λίθοι ακόμα θέλουνε να σε χτυπήσουν

Καλύτερα μαζέψου δεν προσφέρει ασφάλεια ο ουρανός μην κοιτάς

Που οι ποιητές εκεί καταφεύγουνε άσε

Κατά μέρος οποιαδήποτε αλαζονεία κι έλα

Απόψε κάτω στο ποτάμι να ακούσουμε

Την φλυαρία των νερών τον αμίλητο αναχωρητή που λατρεύει

μια άλλη κατάσταση, Όλα τα ανθρώπινα

είναι ζητήματα φωτιάς κι αυτό σκοντάφτει πάντα στην φιλοσοφία

Α ρε Ηράκλειτε! Μεράκια που είχες όταν μίλαγες! Τώρα

σκοτείνιασαν οι εποχές και είναι αλλιώς οι άνθρωποι

Κι αλλιώς οι πόλεμοί τους οι ξερά και μόνον εγωιστικοί

Πάντα όταν περπατώ, πρωί αυγούλα

Με βρίσκει ο Αυγερινός με βάζει μπρος και μου υπαγορεύει

Και γράφω μέσα μου όπως και για να ευθύνεται μόνο η αφεντιά του- κι ενώ

Ένας θεούλης κάνει πως δεν βλέπει κάνει πως

Δεν ακούει που παραπονιέμαι πως πονώ

Αναμασώντας λόγια ξιπασμένα και κάτι σαν μυθολογικά τριαντάφυλλα!

22/ 4/ 2025

Ευτυχία μέσα σε ρήμα τοκοφόρο Ανάστασης!...

Ευτυχισμένες ώρες οι δικές μου μέσα σε έναν

Δυστυχισμένο κόσμο. Όλες οι λαμπρές σκέψεις σχημάτισαν

Έναν θόλο απερίγραπτου ουρανού.

Ανταμειφθήκαμε για το καλό μας.

Κι όσο τα λόγια κι αν ήταν απρόσιτα, τόσο ωραία γεννήσαν το Ποίημα!

Εδώ είμαι πια, ουδέτερος και θορυβώδης, από πολύ νωρίς

Εξέλειπα από τον συρφετό, οργάνωνα κανονικές παραστάσεις

Ιδεών που έσπειραν θύελλες μέσα σε οικουμένη τζούφια.

Αχ αλλοπρόσαλλη νοημοσύνη που ναυάγησες

Στο πιο ρηχό μας άγχος και μας γκρέμισες για τα καλά!

Χαράζει τώρα· τέτοιον ύμνο στην αυγή δεν τον περίμενα!

Λες και γεννήθηκαν οι μουσικές από μία ορχήστρα μακρινή, ευλογημένη!

Κι Εκείνος που ανάστησε τις θεραπείες των παθών, Εκείνος

Κάπου μακριά περπάτησε, μέσα σε ουρανούς ανάσκελους, να δείξει

Πως πληγωμένος δεν θα πας και πουθενά και ούτε

Την γιατρειά θα αγγίξεις όπως θα έπρεπε…

Χαιρετώ τον μετανιωμένο που ζήτησε

Να πλυθεί μέσα στο παθιασμένο ρυάκι

Της Απόφασης!

Απόψε θα ανέρχεται στους ουρανούς!

Και ένα σιγανό αεράκι το ένδοξο θα ποδοπατεί

Τον θάνατο, όπως για πάντα να τονε κατατροπώσει… Και ας

‘’μην έχουν τελειωμό ποτέ

Τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου!’’…….

19/ 4/ 2025

Όλες οι αντιδράσ

Μαγδαληνή…

 

Σφιχτό πουκάμισο η Αγάπη, αφόρετο.

Έραψα τα κουρέλια μου και τα’ κανα φορέματα.

Όσο μετανοώ τόσο φωταγωγούμαι·

Το σώμα έμεινε ανέραστο, γιατί το επλημύρισε μια φωτεινή ψυχή.

Κόβω και ράβω τον απύθμενο οδυρμό μου·

Κάτω απ’ το σφιχτό μαντήλι μου ο πόνος ίδια θα φωνάζει·

Στενάζω από αγρύπνια σε αγρύπνια·

Βουλιάζω και αναδύομαι·

Πράττω και όσο πράττω τόσο υπερβάλω·

Αντέχω σε παράξενες μοναχικότητες.

Αυτή που ήμουν είμαι κι όμως έγινα τώρα μια άλλη

Που εκβάλει σαν ποτάμι μέσα σε γαλήνιο ωκεανό·

Με υπερηφάνεια νιώθω να Σε πλησιάζω!

Είναι η άτοπη μελαγχολία μου όταν Σε βλέπω να υπερυψούσαι και

να μην Σε φτάνει το επίγειο βλέμμα μου·

Πατώ βήμα το βήμα στα αγιασμένα βήματά Σου·

Νυν απολύεις με- τώρα που σε είδα

οι ευλογίες όλες μου περίσσεψαν!

18/ 4/ 2025

Όλες οι αντιδράσε

Παρασκευή 18/ 4/ 2025

Ένα οξύρυγχο πρωί, σαν μπέρδεμα ουσιαστικό της κολάσεως, προβάλει πάνω απ’ τα λυπημένα βουνά και τις αδιάβαστες θάλασσες.

Όλος ο τρόπος του είναι αέρας.

Μαστιγώνονται οι Αλήθειες να αποκαλύψουν που κρύβουν την ουσία του πόνου.

Πίσω από το σκοτεινό βασίλειο του φόβου, ένας Ιησούς ‘’ψαγμένος πάντα αλλιώτικα’’, σπέρνει την τόλμη του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Μ’ ακούς; Αν μετανιώσουμε, ίσως συγχωρεθούμε.

Ίσως να ζήσουμε σε μια ζωή παράλληλη, για την αναπνοή μας παίρνοντας παράταση, και για να ζωντανέψουμε πόθους και πάθη.

Ίσως να έρθουν πάλι οι Εκατόγχειρες, με συνειδήσεις καθαρού αμνού, οι πολυκέφαλοι, και να μας σώσουν- αυτά που ολοζωής παλεύουμε είναι υποθέσεις πια τιτάνιες.

Και ούτε θα γκρεμίσουμε ούτε θα χτίσουμε· με λόγια και με έργα τιποτένια, θα διεκδικήσουμε εύρος από απερίγραπτο παράδεισο!

Ταυτοπροσωπία…

 

Το νοτισμένο μεσημέρι, σαν μια αψάδα που ξεθύμανε.

Νέφη ξέπνοα όπως ο τρέχων ώριμός μου ο συλλογισμός.

Η αυτοκριτική μου όπως μια επίκεντρος δικαιοσύνη.

Αυτός που είμαι λάθε βιώσας και πιο ποιητής

από μια μέλισσα που γλύκανε τον κόσμο πριν απ’ την θανή της!

Χαίρομαι που κρατώ την μουσική ψηλά ψηλά!

Το παλεύω να μείνω αθώος και αίλουρος.

Λυγίζομαι και γίνομαι απλησίαστος τόσο

Που μόνο τα φυτά με αγγίζουν και με αφήνουνε να τα κοιτώ….

Δίχως τις ματαιοδοξίες μου και έζησα ωραία ευτυχισμένος!

15/ 4/ 2025