...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

29 Δεκεμβρίου 2018

Εαυτόν αντιμάχομαι!


Η αλητεία μου παίζει άμυνα και δεν
αλλάζει τίποτα από την τάξη του κόσμου· κρέμονται
στο κενό οι φιλοδοξίες μου· πάσχω
όπως μες την λιακάδα πάσχει
ο τυφλοπόντικας
και στο χωράφι
προβάλει το κεφάλι του,
ήσυχα,
φοβισμένα.
Παίζουν άμυνα οι αισθήσεις μου, το ένστικτο
ακονίζει ορμές επάνω στο λαδάκονο της πραγματικότητας· ένα
λουλούδι αναφαίνει μες το όνειρο του ουρανού·
έχω προθέσεις αγνότερες του ρόδου·
Εαυτόν αντιμάχομαι!

28 Δεκεμβρίου 2018

Ορμέμφυτο!...


Τι συμβαίνει ζωηρό που να εγγράφεται χρώματα και το ακολουθεί καταπόδας η μέρα;
χλιμιντρά όπως το άλογο το υπερήφανο
Και αφήνει πίσω που την ζοφερή βραχνάδα
Του ουρανού.
Ο Δεκέμβριος σβήνει όπως πυγολαμπίδα που έπεσε
Στο λάδι της νύχτας.
Ένας ψίθυρος ακούγεται: φωνήεντα λάμπουν ανοιγοκλείνοντας την υπόστασή τους όπως τα μύδια στον βυθό.
Μέσα σε τούτο που δεν καταλαβαίνεις κι απόλυτα, χαμογέλασε- η ζωή σου δίνει το έναυσμα της Αστραπής· όλα μια Ιδέα είναι· αν την σβήσεις
Θα μαραθούν τα σωθικά σου και δεν θα σε πλησιάσει ο Έρωτας!
2018

Νωπά Αλιεύματα


Νωπά Αλιεύματα - Στρατής Παρέλης



[αλιεύματα μιας ποίησης που δεν μου ανήκε και δεν μου ανήκει]

Ξαφνικά νιώθω το βάρος μιας μνήμης επάνω μου κι όμως, κανένα βάρος ό ίδιος δεν έχω μιας και μου το αναιρούν οι χιλιάδες χίμαιρες που αγαπώ να σηκώνω σε ένα αποτέλεσμα που δεν είναι μοίρα, ούτε ζωή, παρά μια αλιεία σε ύδατα διάφανα και τόσο λυρικά που μεθά κι αυτός ακόμα ο ήλιος.
Καθρεφτίζονται όλα: μέσα μου, πάνω μου, πάνω στην αστραπή μιας σκέψης μου που διαρκεί όσο ενός δευτερολέπτου το ξάφνιασμα που σβήνεται μες το βιβλίο της αιωνιότητας.
Όλα έγκυρα κι όλα γύρω μου άκυρα, αλιεύματα μιας ποίησης που δεν μου ανήκε και δεν μου ανήκει, μιας ποίησης που ζητάει εσάς για να πραγματωθεί ως Σκοπός και ως πορεία προς την Αρμονία του έσω κόσμου του όντος..

...

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Η θάλασσα γέλασε μέσα μου κι ένα κοχύλι χιλιόδοξο 
άφησε να πλανιέται κοντά μου μια μουσική
όπως εκείνη των Σειρήνων·
Μεσάνυχτα Σαββάτου, ορμούν από παντού οι μελαγχολίες·
Με την λαδομπογιά της βροχής βάφονται οι δρόμοι και γυαλίζουν·
Ψαρεύω στα βαθιά, ήχος πελάγου ακούγεται απ' την σελίδα·
Όποιος είναι κοντά μου ακούει·
Σκαιός ουρανός, μπολιασμένος παραμυθιού παιχνίδι και θυσία των λέξεων·
Καθεύδω αργά, ο ύπνος δεν με παίρνει·
Όταν ηρεμούν τα σύμπαντα, ανταριάζονται οι μέσα μου κόσμοι..

...

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2015..

Ό ήλιος σήμερα δίνει προβάδισμα στον ουρανό·
Πίσω από κώδικες που δεν καταλαβαίνω
Υψώνεται το αόρατο χέρι του θεού·
Η γη εκταμιεύει την φωτιά της και αμετάφραστη στέλνει τα δώρα
Της λιακάδας πέρα δώθε κι ολόγυρα.·
Παρακμιακή πόλη, φούρνοι που βγάζουν ψωμί, είναι απόμερη η γειτονιά μου, 
η αυτοκρατορία των καλών ημερών συνεχίζεται,
Κέρματα κυλούν πάνω στα πεζοδρόμια, περιφρονημένες αναμνήσεις,
Ζαλισμένο μελισσολόι που κρατά έναν ρυθμό από παλιά
Τρυγά των ανθών το μαρτύριο·
Μοιράζω καραμέλες στα παιδιά και χαίρονται-
Είναι ωραίο πρωί,
Η μέρα φορά την πορφυρή μπέρτα της και
Χρηματοδοτεί το καρναβάλι των θαυμάτων..

...

Το άρωμά σου…

Είναι το πλέον άστρο και η μουσική που διαποτίζει τα φυλλώματα των ευκαλύπτων
την ώρα που ο αέρας την παρασέρνει ως τα περιφραγμένα οικόπεδα και το κρύο
την πριμοδοτεί με το μπάσο του απογεύματος- πριν σπάσει
η κάθε νότα σαν ένα ρόδι που φυλά ευχές
αρχιχρονιά και είναι οι ευτυχίες η πλατφόρμα της επιθυμίας.
Σκαλώνουν στην καπνοδόχο του ορίζοντα τα σκιάχτρα των τύψεων·
Το ηλιοβασίλεμα τρέμει μες την κρουστή διάρκεια του χρόνου·
Σε κρατώ στην σκέψη μου, είσαι σαν ένα άρωμα που δεν ξεθυμαίνει..

...

Η βάρκα του έρωτα…

Παλιά ονειρευόμουν περισσότερο· τώρα
Καταφέρνω μόνο μικρές δόσεις φαντασίας
Όπως να γεύομαι το μέλι 
μιας κηρύθρας που δεν είναι πράγματι εκεί
Κι εγώ, αφροδισιακά, την φαντάζομαι.

Με πλημμύρισε πόνος· έτσι που η ζωή κυλάει μαγκωμένη
Σε δυσκολίες και σε φωτιές που τσουρουφλίζουνε 
τον άτυχο που ψάχνει μια διέξοδο λυτρωτική. 

Όμως είδα φεγγάρια
Είδα άστρα και άκουσα πολλές μουσικές
Μισές μέσα στον ύπνο μου, σαν ένα μέλος
Που αξίζει ατόφιο όλο το χρυσάφι.

Και του έρωτα η βάρκα -ας συντρίφτηκε απ' την πραγματικότητα 
που λέει ο ποιητής- 
κάτι μου άφησε στα χέρια να κρατώ
Ρημάδι ξύλο και μ' αυτό να βολοδέρνω,
Ανέλπιστα ο ίδιος ευτυχής, σε έναν 
Ωκεανό που είναι η κρυφή χαρά μου όλη..

Έλα να αρμενίσουμε ωραία απελπισμένα Βλαδίμηρε!

...

Ένα ελληνάκι ποίημα..

Απουσιάζει η διαφάνεια της μέρας, 
τα φύλλα σκληραίνουνε την στάση τους, 
σχεδόν μεθυσμένα απ' το κρύο φυλάνε
μία στιλπνότητα εξωπραγματική, 
στο μέρος που η βροχή πέφτει αλύπητα 
και νοτίζει
την ικμάδα των ρόδων.
Ένα δασύτριχο πεύκο χαϊδεύει την γενειάδα του,
αγκυλώνει τον άνεμο, 
αυθαδιά.
Το νερό συλλαβίζει την λάσπη και εντρυφά 
μες το αναγνωστικό της μέρας.
Ένα ελληνάκι ποίημα κυκλοφέρνει σαν ο μπόμπιρας 
ο αλητήριος στην πάνω γειτονιά.
Ξημερώνει μετέωρη Τρίτη..

...

Έσω αντίσταση…

Θύμωσα μ' όλα κι ήταν βέβηλο το πάθος μου,
άκουσα κάποτε φωνήεντα χαράς,
τώρα μ' απογοήτευσαν οι τσαρλατάνοι,
στύφισαν τα πολιτικά νεράντζια τους,
μια πολιτεία οξύμωρη- σαν σχήμα του θανάτου,
μούχλιασαν τα όνειρα, 
σχήμα της παρακμής απόκτησε η ελπίδα,
ένας αόρατος πόλεμος, μία αιτία τρελή 
πολεμά την πατρίδα μου
διαμορφώνει όργιο κακουργημάτων-
αποδεικνύονται λόγια τα λόγια που δεν καταλήγουν πουθενά,
συναινούν των αρχόντων οι βουλές πολλαπλά να χαθούνε
ελληνικά τεκμήρια που τρέμουν 
μες την εποχή
κομίζοντας 
ένα αγαπημένο κλέος που κηδεύει 
την εντός μου απογοήτευση..
..
Image by 1001 Graphics

26 Δεκεμβρίου 2018

Χαλάει το περίγραμμα




Χαλάει το περίγραμμα και εξοκείλω ανοίγοντας
Το σύνορο ως να με βρεις
Μπροστά σου, ατίθασο και περπατώντας
Στην άμμο της περιπέτειας·
Η μέρα ζει την λιακάδα της· Δεκέμβριος· ζήσε για να σε ευχαριστηθούν οι αγωνίες σου! Και πάλι
Αναρριχώνται όλα σου μες τον καλόγνωμο ουρανό, φτηνά αγοράζοντας τα ακριβά και μόνο που ο έρωτας μένει
Πιστεύω!



Να δεις λίγο και μέσα σου!




Να καταλάβεις θάνατο και να νιώσεις
Και το σπουργίτι που τινάζει παγωμένο τα φτερά του..
Να γράφει πάνω σου ο βίος:
Ασημαντότητες που βάφουν τον εγωισμό σου μελανό.
Να σε πυροδοτούν οι σκέψεις- σαν ένα
Επαναστατικό φερέφωνο που το κατευθύνουν
Ηθικές περισπωμένες του άλλοτε.
Να δεις.
Να δεις λίγο και μέσα σου!




Η εικόνα ίσως περιέχει: πουλί

25 Δεκεμβρίου 2018

Χριστούγεννα!


Το ένα σκέλος φαντασία και το άλλο φως
Θρυμματισμένο, άοκνο, που ντύνει
την πλάση με το λούστρο του, ιαματικό φως, πράο, που 
μεγεθύνει τα πράγματα, κι όσο η ύλη έχει πέραση τόσο εγώ
να την αρνούμαι, να κυριαρχεί
Και να γαντζώνεται στον ιστό των λεξιλογίων, ωστόσο
Να με θέλγει το Ποίημα, να εξουσιάζει
επάνω μου
Με ήχους, με χρώματα, με εικόνες και
ορθότερο απόνα κυπαρίσσι να ψηλώνει έως να φτάσει
Να βυζαίνει λυρικό ουρανό.
Χριστούγεννα όπως και να το δεις- Χριστούγεννα!
Ξεκαθαρίζουν οι προθέσεις και θα σκαρφαλώσω σ’ έναν πύργο υδάτινο
Που σχηματίζει η βροχή και κατευθείαν με πάει
Στο γλαφυρό παλάτι του ουρανού!

24 Δεκεμβρίου 2018

Μνήμη Ευγένιου Γιαξόγλου..


Γυρίζοντας σκονισμένος μες την πραγματικότητα
Γδαρμένος από την κορυφή ως τα νύχια- είναι η ψυχή μου που συλλέγει τόσες φιλικές φωνές που τώρα πλέον της λείπουν
Και σε ακούω κι έτσι όπως πια δεν υπάρχεις
Κάνοντας την απουσία σου αιματηρά σημαντική.
Πέρασε ο χρόνος της αφής, ο χρόνος που η κουβέντα μας είχε ακόμη ηχώ
Και την ένιωθα να πληρώνει τον αέρα της μέρας.
Τώρα είσαι λυπημένο λουλούδι που γυρνά τα πέταλά του προς τον ήλιο μιας παντοτινής λησμονιάς.
Έτσι λοιπόν ξεγράφονται οι άνθρωποι;
Έτσι ο αέρας τους παίρνει;
Μα σε κρατώ σαν ανάμνηση των αναμνήσεων κι ακόμη
Μες το μυαλό μου γυρίζεις τελειώνοντας το όνειρο που σου άξιζε μα που ποτέ δεν κατάφερες να έχεις
Εκεί- μες την σκιά των επιθυμιών και με τον τρόπο που φέρεται
αχάριστα η ζωή στους εργάτες μιας ταλαιπωρημένης αλήθειας..
Σ.Π 24.12.2011

Πρόσωπο που πεινάει συμπάθεια…


Αράγιστο και όπως πίνει ήλιο
Και μεθά,
φλογοβόλο της ρίμας, πρόσωπο 
που πεινάει συμπάθεια,
Φωτίζεται απ’ την ανάγκη του Έρωτα, τίποτα
εδώ δεν σταματά, μια φιλοσοφία
κραταιή και ωραία
Το φέρνει στον νου μου, να σχηματιστεί
από το Τίποτα, από μια ανάγκη των έσωθεν,
Που όμορφα λαλεί μας η ζωή και όποιος
ακούει, ακούει!

Όταν προβαίνεις στο παράθυρο κι είναι τα μάτια σου γεμάτα νοσταλγία·

Όταν προβαίνεις στο παράθυρο κι είναι τα μάτια σου γεμάτα νοσταλγία·
Ήχος απόκοσμος ακούγεται, η μελαγχολία δαγκώνει τα αφρόξυλα,
Δεν δέχεσαι να αναπνεύσεις την λύπη, στυλώνεις τα μάτια σου σε ένα λουλούδι του κήπου
Και δοκιμάζεις το σιρόπι της μοναξιάς σου
Τόσο αλήθεια γλυκόπικρο..

23 Δεκεμβρίου 2018

Τιναχτό άνθος και το λουλούδι κραυγάζει λιακάδα

Τιναχτό άνθος και το λουλούδι κραυγάζει λιακάδα
Που ο χειμώνας έφερε· ντεραπαρισμένα σύμφωνα που ακουμπούν τα φωνήεντα, κράτος
Εν κράτει, αμνησίκακο φως που σκορπά διαφάνεια και εκμυστηρεύσεις· ό,τι είδα είναι μια γνώση εξουσιαστική· η Ποίηση κορυφώνεται μέσα στον ελαιώνα, δύσκολα
Λόγια που αγγίζουνε τα παραμύθια
Αναφλέγονται όπως ο Χρόνος ορίζει· και μια πεμπτουσία ηρωικής Μαρτυρίας ανοίγει ιστορίες πολέμου 
παροτρυντικού
Να σε μάθω και να με μάθεις απόψε..
Δεκέμβρης 2018

Τι συγγένειες έχει η νύχτα με την καρδιά μου;

Τι συγγένειες έχει η νύχτα με την καρδιά μου; και το φεγγάρι πώς μου μιλά
Ανοίγοντας την αυτοκρατορική βεντάλια του
Στο πρίσμα του ουρανού;
Μια δεκεμβριάτικη απόβαση στον ύπνο που δεν χόρτασα, μια
Απατηλή μνήμη και όλα θα φτιάξουν 
τοκίζοντας την παρουσία τους με ελπίδα-
Ξημερώνει σε λίγο, μια ψύχρα ανεβαίνει στα κλαδιά,
Όλη την νύχτα ένα αγιάζι περόνιαζε τα δέντρα·
Σε σκεφτόμουν, πολύ σε σκεφτόμουν·
Και έπεσα να κοιμηθώ λάμνοντας σ’ ένα όνειρο που θησαυρίζει τα φιλιά σου καθιερωμένη ιέρεια!
Δεκέμβρης 2018

19 Δεκεμβρίου 2018

Κορίτσι στων ανέμων την κόψη…

Στον αέρα σκάζει ένα χαμόγελο σαν από ένα κορίτσι που αναστάτωσε
την μέρα· είναι η συγκίνηση που ρέει στα νέφη, είναι
η μουσική σαν πρίσμα ανοικτό της θαλάσσης-
Και σε όλα μια σκόνη μπαχαρική
Μπουχός·
Άτμητα τα δευτερόλεπτα διχοτομούν την ευδία·
Τα ακούς που βοούν ερμαφρόδιτα·
Κι όπου το θηλυκό νικάει
η τομή δεν κλείνει σύνορα αλλά περπατά εκεί που δεν το ξέρω:
Τα μεσημέρια είναι σαν βελόνες που με κείνες έπλεκε η γιαγιά μου
Σκουτιά απ’ άλλες εποχές που να τα δεις…

                                                             Δεκέμβρης 2018




15 Δεκεμβρίου 2018

Ενταφιάζω χειμωνιάτικα σήματα και αποκρυπτογραφώ κουβεντούλες της βροχής·


Ενταφιάζω χειμωνιάτικα σήματα και αποκρυπτογραφώ κουβεντούλες της βροχής·
Όπως και να το καταλάβεις αυτό, πάντα κάτι άλλο θα είναι
Από αυτό που κι εγώ εννοώ·
Γυρίζω από Λαρίσης λημέρια·
Άριστος χρόνος να απουσιάζεις:
Τα έχω πια τα σημάδια: κάτι συντόμως θα μ’ εγκαταλείψει·
ούτε σε μένα το ομολογώ·
Συνοφρυώνομαι και μένω ασκεπής
Κάτω από τον ουρανό που εγώ πάντα αλλιώς από σένα τον είδα..
13.12.2018

9 Δεκεμβρίου 2018

Μια πρώτη ανάγνωση για την ημέρα του Δεκέμβρη,

Photo Kelsey Elinor
Μια πρώτη ανάγνωση για την ημέρα του Δεκέμβρη,
Όπου αντηχεί, απειχούν θρησκεία οι θερμοκρασίες της-
Ένα στρουθί ευλαβείται να πετά χαμηλά και να τρεμίζει μες τον γαλανό αέρα·
Αττική ένδοξη Αττική παρακμασμένη,
Δονεί το σύνολο των παρομοιώσεων και μάλλον τρομαγμένος μοιάζω
Από την φιλαυτία των δέντρων.
9.12.2018

25 Οκτωβρίου 2018

Ερωτικό αλλιώς…


Είναι αριθμός ένας και πίσω από όλα είναι η αγρύπνια μου, όσο σε βλέπω άλλο τόσο απουσιάζω,
Φορώ τις τηλεσκοπικές ωτοασπίδες μου, έχω αρμέξει φως
Και εθελούσια θα παραδίνομαι σ’ αυτήν την δίνη
Έρωτας να σε αποκαλεί νικήτρια και έρωτας να με καθυποτάζει
Εγώ εσύ κι εσύ εγώ ω πλανεύτρα!
Αυτό που είσαι μου αρέσει προφανώς, γι’ αυτό και έχω πάνω μου αποτύπωμα αλήθειας
Γυναίκα μοίρα, κυνηγώ λες μια σκιά και γράφω ποιήματα ερωτικής
τύφλωσης, είναι το πυρ
Όπως το φέρεις όταν δεν μπορώ και να προφυλαχθώ ούτε
να ζήσω ησύχως μόνος κι έρημος και έχοντας εσένα
συνεχώς στον νου μου..

Να ναυαγήσεις πρόσωπο μες τις αισθήσεις

Να ναυαγήσεις πρόσωπο μες τις αισθήσεις
Και να αναδυθείς φεγγάρι μες σε άλλους ουρανούς- μια ρίμα είσαι
Που καταφέρνει να νικά τις ώριμες μελαγχολίες μου· έτσι ξεκουρδίζεται ο καιρός
Και σε ερωτεύομαι πανωραία και μόνη
Που μιλάς μες τον ύπνο μου, νεράιδα κι όπου μπόρεσες να ‘ρθεις..
christian.giger.photography

23 Οκτωβρίου 2018

Αθωωθήκαμε!

Μέσα στον βαθύ θόρυβο και την ρηχή μέρα: ένα θαλασσοπούλι πέταξε χαμηλά αγγίζοντας τα νέφη της φιλοδοξίας· κάτι τρύπησε τον ουρανό: ξεχύθηκαν οι λύπες μας· η Τρίτη εξοικονόμησε αρκετό φως ώστε να αντέξει· λάκισε η βδομάδα κατά την αιωνιότητα· ο Χρόνος συμμάχησε με την Ιστορία και έτρεψε σε φυγή τις τύψεις μας. Αθωωθήκαμε!

Το εγώ σου ένα γυμνασμένο δολοφονικό σκοτάδι

Το εγώ σου ένα γυμνασμένο δολοφονικό σκοτάδι
αφανίζει την λάμψη του έρωτα και καταρρακώνει την όψη της ευτυχίας.
Φορτίζει με ένστικτο απληστίας την συμπεριφορά σου και
κάνει τον χαρακτήρα σου κοφτερό.
Στο φινάλε της πράξης που αγαπιόμαστε αφήνει να φανούν τα δόντια μιας κακόβουλης τίγρης..

22 Οκτωβρίου 2018

Βρώσιμη πάντα η ζωή μου και πικρή·



Βρώσιμη πάντα η ζωή μου και πικρή·
Την ακολουθούν ως εμεγαλύνθησαν τριαντάφυλλα και ο κήπος
Ο ιερατικός, της καρδιάς·
Απ’ όπου κι αν εισβάλλει αλέκτωρ το ξημέρωμα αργεί·
Η ποίηση τραμπαλίζεται μέσα στις γαλαρίες
Του νου, εκεί όπου το Πιθανό θέση δεν έχει κι όλα
Καταργούνται τα συστήματα·
Διαβάζω την νύχτα- πάντα μου άρεσε αυτό!
Ξεκρεμώ ένα άστρο και σε περιμένω.
Αν αισθανθείς την αγάπη μου έλα, αλλιώς
Άσε την νύχτα να σκεπάσει τις ατασθαλίες των άστρων και σκέψου
Λιγάκι πόσο πονεί η θνητότητα..


21 Οκτωβρίου 2018

Τα μάτια σου είναι το έντονο φωνήεντο της γραφής-

Τα μάτια σου είναι το έντονο φωνήεντο της γραφής-
Ακούγονται και όταν δεν μου μιλάνε-
Βρίσκω στον δισταγμό μου περιθώρια ανάσας
Και με καίει όλον ο έρωτας, καταλήγω εθελούσια σκλάβος..

19 Οκτωβρίου 2018

Ποιός κινεί τα νήματα εδώ


Ποιός κινεί τα νήματα εδώ, στο βαθύ πέλμα της θάλασσας και η μέρα σβήνεται σαν αφρός που κομπάζει;
Απομακρύνομαι και κάτι με υποψιάζει.
Παρασκευή. Οι αγάπες τελείωσαν.
Αργεί ο Θεός, ο ουρανός συμπίπτει με του εγωισμού μου το βασανιστήριο.
Είσαι μακρινή και δεν σε αγγίζω, η φαντασία μου δεν μπορεί να σε πλάσει
Καθώς ζητάς νομοτέλειες κι εγώ
για μια απλότητα που έχω, καμαρώνω
Ο φτωχός.
Παρασκευή. Ένας καπνός θυσίας ανεβαίνει προς τον ουρανό- είμαι εδώ που ενωθήκαν οι πόλοι- το φεγγάρι σφάζει τον όνο του- ένας βρικόλακας γκαρίζει τρέποντας σε φυγή το τάγμα των αγγέλων.
Ίλιον 19.10.2018

14 Οκτωβρίου 2018

Αρρύθμιστος πλανήτης, πόσο ελάχιστος είμαι




Αρρύθμιστος πλανήτης, πόσο ελάχιστος είμαι
Να μιλήσω, να πω;
Στράβωσαν τα ίσια, οι νομοθεσίες κατά πώς βολεύει τους ισχυρούς
Άλλαξε το κλίμα των εντυπώσεων.
Με το σακατεμένο όνειρό μου πού πάω
Και όλα συντελούνται ερήμην μου;
Κλονισμένα φωνήεντα που ζουν απομυζώντας
Τα σύμφωνα της ευρυθμίας.
Δεν είμαι, δεν ξέρω.
Κάθετος μέσα σε οριζόντιους ουρανούς και πόλεις που ντεραπάρισαν όπως οι μουσικές που δεν αρέσουν.
Βολεύομαι να μην είμαι ο βολεμένος πουθενά.
Στην τάξη των λίγων, ο μικρός, ο ελάχιστος..


Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου