Περνάει από πάνω μου και σβήνει έτσι το ατύχημα…

Περνάει από πάνω μου και σβήνει έτσι το ατύχημα…



Μασουλάω τις δεκαετίες μου

λες για να επιστρέψω σε μια αμφίβολη νεότητα

διατρέχω μια φυσική θεραπεία

υπομονής

ξεπερνάω εμένα.

Ένα κομμάτι ύφασμα σχισμένο που ράφτηκε

και ορίζει πάλι τα κομμάτια μου,

ένας πόνος από τένοντες που ομονοούν,

χαμένη ελαστικότητα που τρίζει,

« τέντωσε, τέντωσε, τι να τεντώσω;…

Χορτάρι η κάθε σάρκα..(πώς το έλεγε ο ποιητής;)»..

Μένει ένα σύννεφο σε έναν ουρανό που δεν είναι συννεφιασμένος, ποιός αγαπά

την βροχή, εισπράττω

μια ρήξη που δεν είναι βελουδένια,

σφίγγω τα δόντια, δακρύζω

πίσω από ένα πόνο μεφιστοφελή-

Είχα απόθεμα δυνάμεων φαίνεται, εξασφαλισμένο

κουράγιο, όπως αυτό που είχα στον νου μου

ίσως,

πάλαι ποτέ,

δυνατός και πεισματάρης

ταυτόχρονα.

Φοβήθηκα είναι αλήθεια

τρόμαξα, είπα, δεν θα μπορώ να σηκώσω ούτε ένα όνειρο πια.

Όμως

πήγαν όλα καλά.

Απέσπασα υγεία ερπυστριοφόρα.

Με ξεπεράσαν για να τις ξεπεράσω οι συγκυρίες.

Ένα χνούδι απαλό, ένα ελάχιστο πούπουλο

που είναι έγνοια μου που είναι

τακτοποιημένο λεξιλόγιο, φόρμα που πλάθει

το προσωρινό χάος μιας ζημιάς-

Επικεντρωμένο φωνήεν για να πλάσω μια γλώσσα επιγραμματική,

Ένα επιφώνημα του σώματος ένα απρόβλεπτο

βάσανο που είναι η κακοτυχία-

Τώρα, στα ξαφνικά, η λύτρωση κι ο γλυτωμός. Αυτό που έχω

κολυμπά στην θάλασσα μιας λύπης

αλλά τίποτα απαισιόδοξα δεν θα ερμηνεύσω..