Αθανασίας Κάτι..

Τα ναυάγια, λέει, είναι του προσώπου σου, όπως σβήνονται οι μοίρες
και το στεγνό σύμφωνο πέφτει μέσα στα μεσημέρια σου
διάπυρο όλο. 
Μελαγχολείς.
Ένα σπίτι καίγεται μες τα μάτια σου.
Ο κήπος του σβήνεται με την γομολάστιχα της ατυχίας
και στον βορινό τοίχο του η θάλασσα σκάζει τα ψηλά κύματά της
με μανία.
Πήγε έτσι η ζωή, η ζωή είναι ένα σκοινί που το τεντώνει ο άνεμος.
Καμία μουσική δεν μένει μέχρι τέλους.
Τα βότσαλα στην παραλία ιριδίζουν και χαριεντίζονται με την ρέμβη σου.
Πας να χαμογελάσεις.
Ο θεός που ζωγραφίζει περιπέτειες του βίου και εξάρσεις
κοιτά μες τα μάτια σου και σιγουρεύεται ότι δεν πήγε στράφι τόση αγρύπνια: έμαθες να διαβάζεις το Αόρατο.
Και στα κρυφά που σε καψάλισε ο έρωτας, αντιλαλούν οι μέλισσες του ύπνου σου, ευτυχισμένες όλες
που είδαν να καρπώνεσαι Αθανασίας Κάτι και να το φυλάς μην σου το αρπάξουν οι καιροί..