Δική μου προσήλωση..

Όλα τα χιλιόμετρα που κάνω με απομακρύνουν από σένα
Ζω με τον πυρετό μου, στον στενό χώρο της Επιθυμίας,
Ο νους μου πάντα αντάρτης που δεν χωρά σε φυλακή,
Σκοτεινιάζει
Μια νυχτερίδα μαλώνει με το σύννεφο, ένας φανοστάτης γκρεμίζει τις εικασίες μου,
Ακούω,

Στο σκοτάδι περπατά η φαντασία μου δίχως παπούτσια,
Η Κυριακή ξεθύμανε, η χαρά μου,
Δένω το όνειρο με στοχασμό, η άθροιση είναι εκείνη που εκστασιάζεται
Και παρούσα κανονιοβολεί επάνω στην δίνη των αισθημάτων,

Έρχονται και φεύγουν οι άνθρωποι, κάτι αόριστο μένει
από την μπουκωμένη παρουσία τους,
Κάτι που στην απουσία δεν έχει και νόημα, ειδικό βάρος, οσμή,
Θυμάμαι μόνο το επίμονο δόγμα
Των ψευδαισθήσεων, το χρώμα που αφήνουν
Πριν εγκαταλείψουν την σύντομη ζωή τους
την τιποτένια.

Η μνήμη πάντα καταφύγιο, πλανόδιος αγύρτης
Που δίνει παρηγοριά στους φοβισμένους. Δεν θέλω!
Θα μείνω να ακούω μουσικές που δεν εγκαταλείψανε το λούστρο τους στο διάβα των καιρών,
Θα μείνω να διαβάζω χίμαιρες που δεν ενδιαφέρουν πια κανέναν..