Ότι που πρόλαβα να δω τα άνθη και τον στολισμένο κήπο. Μετά μαράθηκαν όλα. Ένας μπουχός τα πήρε και τα σήκωσε. Έτσι σκορπίστηκαν που ακόμη δεν το πιστεύω. Κοίτα λοιπόν που άναρθρη είναι η μέρα και μέσα της ας κελαηδούν πουλιά και η λιακάδα ας παίζει με τόλμη. Απ’ την ψυχή μου για την ψυχή μου δίνονται ερμηνείες και καυτές κατευθύνσεις. Διστάζω μα πλησιάζω. Έξω απ’ την μικρούλα μάντρα την ασπρισμένη βλέπω τους πεσμένους κίονες, απομεινάρια της αβύσσου και μια εκκλησιά από εκείνες που, απόμερα, ζητάνε δίκιο και την καλοσύνεψη. Εξαίσια δειλός τα πλησιάζω. Ίσως όπως ο πάλαι μύστης έφτανε στο πιο κρυφό του μαρτύριο. Εδώ είμαι αλλά είμαι αλλού. Ο ιδεαλιστής ο μεταφυσικός ο υλιστής ο φοβισμένος ο άκαιρος ο μάγος!
Ελέησον!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου