Ούτε που να φυσάει απόψε Κυριακή που αναβάτης
Του σκοταδιού είναι ο νους και τρέχει ολοένα λες νομίζοντας
Θα φτάσει κάπου που δεν τέλειωσαν τα παραμύθια.
Ίσως κι ο έρωτας να έγινε σπουδαίος ίσως
Να σμίξανε πάνω στα χείλια όλες οι δυνάμεις
Του καθαρού φωτός που νίκησε την τρομερή μαυρίλα
Την χειμωνιάτικη.
Εμπρός λοιπόν να ανακαλύψουμε τους στίχους τους καλοακονισμένους-
Για ένα τραγούδι κραυγαλέα θαλερό
Θα μείνουμε μετέωροι κάτω από τα όμορφα δεντράκια
Που σώνουν την κατάσταση της ευρυθμίας.
Όποιος Μεσσίας γεννήθηκε δεν μπόρεσε ποτέ να παίξει
Ρόλο κομπάρσου των δειλών.
Φέρνω λοιπόν την Ποίηση στο δοξασμένο της
Αποτέλεσμα.
Και επιμένω σε αθωότητες ευτυχισμένες.
Τρέχει μες την ατμόσφαιρα η θλίψη μου που εξαερώθηκε.
Όσα κατάφερα είναι σελίδα ορυκτή που σπινθηρίζει σαν η λάμψη του μετάλλου…
23/ 11/ 2025
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου