Της τελευταίας μέρας δόξα…

 

Γιατί ο Χρόνος τελείωσε σαν ένα

Λυρικό ποτό που το ήπιαμε όλοι… Κι εγώ

Που κουβαλώ τόσην παρηγοριά που ακούγεται εντός μου

Έχω μια λύπη αρχαία που με κάνει να σαστίζω

Και έχω μία βυζαντινή λιγνή μελωδία που μπαίνει

Και βγαίνει από την ψυχή μου που καίγεται καγχαστικά-

Κάτι μου είπε η Αθηνά κάτι μου είπε η Παναγία

Κάτι ο Ιησούς και κάτι ο Δίας μου ψιθύρισαν

Ολοένα τσαλακώνεται η ζωή πώς να αντέξεις;

Νύχτωσα πάλι μες τις ευωδίες νύχτωσα

μες σε έναν τρεμουλιαστό παράδεισο

Αύριο ίσως με παραδεχτούν εκείνοι που με περιφρόνησαν

Εγώ σε ένα αγριολούλουδο προσβλέπω

Που φύτρωσε πάνω στον βράχο σαν μοναχικό σκαρί σαν πεισματάρικο

Τρεχαντηράκι- μπορεί η Ποίηση να υποσχέθηκέ μου ‘’κάτι’’

Πάντως σε όλους σας αυτό το νήπιο τελευταίο ποίημα

Αφιερώνω το πλεγμένο από κληματόφυλλα

Διονυσιακό φωτάκι κι απολλώνιο παραλήρημα

Για μια χρονιά σπουδαία που να την χαράξουν

οι ανέμοι στην καρδιά σας

Σβήνοντας κείνα που δεν είναι να στερεωθούν

Έξω από την ειρήνη, γιατί ο κόσμος

Του πρέπει κάποτε να στολιστεί με δόξα

Να έρθει ο Αόρατος με τις φτερούγες και του ουρανού

Ν’ ανοίξει την μεγάλη θύρα να περάσουμε

σε μια δακρύβρεχτη απλή Αιωνιότητα!

31/ 12/ 2025