Κάποτε σε χλομά όνειρα φώλιαζε η επιθυμία μου και ήμουν
Αβρός τελάλης της ερημιάς, δεν είχα κατορθώσει
να αποκρυπτογραφώ την οδύνη των λέξεων όπως μου παραδίδονταν Σάββατο
Ποιημάτων που έβαλαν εναντίον και της λαχανιασμένης ανάσας μου ακόμα…
Τι όμορφο να περπατάς επάνω
Στο πεζουλάκι μόλις του θανάτου!
Τώρα η Μαρία ψάχνει να με βρει στις μοναξιές που συνέταξα
Γαλούχησα τις ηλικίες μου με μέλι
Οι φρυκτωρίες μου όλες φωνάζουνε:
‘’Έι, κοιτάξτε βρε, όταν θα ξημερώσει θα αλλάξουνε τα σύνορα· κοιτάξτε!
Η ζωή γελά πίσω από κάθε φύλλο κλωναριού που ένα πουλί θα κάτσει πάνω του να το τιμήσει!’’
Αχ να είχα μια συντελεσμένη αυγή οπού πιο άγρυπνος από ποτέ μου
Θα βάδιζα κατά την θαλερή ατόφια μέρα
Που για ένα στίχο θα θυσίαζα τα πάντα μου όλα! Αχ!
Εδώ, κάτω από ένα διαβασμένο άστρο
Σβήνω και γράφω κάτι για την Ομορφιά που δεν πεθαίνει
Δεν μεταφράζεται δεν την νικά κανένας
Μόνο ένας θεούλης άνεμος την αγαπά και την προσθέτει
Μέσα στην εκκωφαντική ιστορία του!
20/ 12/ 2025
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου