Τούτο μου εστί το απολογητικό στιχάκι το μελάγχολο…

Με ραγισμένη ψυχολογία και οξειδωμένη ηθική

Τρέχει πολύ ο αιώνας μας, κανείς δεν προλαβαίνει

Εάν λιποψυχήσεις μην να περιμένεις τίποτα σπουδαίο να έκανες

Μηδέν από μηδέν= μηδέν· απλούστατοι είναι οι αριθμοί

Αν θα αποκρυπτογραφήσεις το συμπέρασμα, κάθε γινόμενο πηλίκο άθροισμα γινόμενο, είναι μια ουτοπία

Που καγχάζει αμφισβητώντας τον ανθρώπινο πόνο·

Μπούχτισα να μην βγαίνω πουθενά

Περπατώ μες σε ατσάλινη αγωνία

Όρθιο το ποίημα στο στασίδι του

Διαμηνύει θάρρητα που ποτέ του δεν έχει

Όλες οι θρησκευτικές του αγκύλες

Μια λυπημένη υπόσχεση ότι απλά θα εξαφανιστούμε

Αρχίζει να διαφαίνεται κακότροπος ο καιρός

Πώς να περιμαζέψω τα κομμάτια μου από τις βάρβαρες περιπλανήσεις;

Δαγκώνω το φρούτο και το κουκούτσι μου σπάει τα δόντια

Άντε να βρεις παρηγοριά μέσα στην μοναξιά της νύχτας και στο σύννεφο το συννεφάκι που σου ψιχαλίζει την φθαρμένη ευτυχία

Όσο βουλιάζεις στην κατάθλιψη τόσο ο ουρανός σου παραστέκεται μα δεν καταλαβαίνεις

Έχεις μια φλόγα στην καρδιά κι ίσως αυτό είναι η μόνη σου περιουσία

Καλά που ακόμα ονειρεύεσαι και καταφέρνεις να χαμογελάς χωρίς

Λόγο κι αμφισβητώντας την μελαγχολία και την ουσία…

4/ 11/ 2025