Πεταλωτής…

 

Άνοιξα τον ορίζοντα σε μοίρες και μου σχηματίστηκε γωνία

Ορθή- σαν να με περιγέλασε η ζωή μου κι όμως

Τα άλογα που καβαλίκεψα μπήκαν

μέσα στα όνειρά μου να στοιχειώσουνε, άκουσα την καρδιά τους

Τι αθώα πλάσματα και τι φιλίες μου έδωσαν! Τώρα

αυτό το πέταλο το άπεφθο με ύλη

Μετάλλου σμίγει με τον καλπασμό τον χτύπο της καρδιάς μου

Ακούω

Ακούω την υποδόρια αγωνία του όντος που ευτυχεί μες τον εγωισμό του

Μπορεί να είμαι άκαιρος και να με κάνει η λογοτεχνία υποχείριό της

Σε μια αγάπη κουκουβίζω και απομακρύνομαι από κάθε ομήγυρη που με σκλαβώνει

Το ταπεινό μολύβι μου θα πει εκείνα που αγάπησα

Δεν τραγουδώ ευτυχίες λέω

Αλήθειες για μια φτώχεια και μια δυστυχία!