Σβήνουν κι ανάβουνε φώτα,
Ένας βόμβος από πλανήτη που τρίζει μαγνητίζει
σωστά το φεγγάρι
Πατάς πάνω στο καύκαλο της γης
Δεν υφίστανται ούτε αγρύπνιες ούτε και όνειρα
Ένας κόμπος φωτός λύνεται μπρος στα μάτια σου και παραπαίει
Αφήνοντας να φαίνεται που εξασθενεί,
Στυλώνεις βλέμμα μες τον ουρανό
Είναι θεός που λείπει και θεός που σε επισκέπτεται,
Ανήκεις σε γυμνό απέριττο φεγγάρι
Είσαι το ξίφος πριν από τον γόρδιο,
Πεταρίζουν μπροστά σου μωρά χελιδόνια,
Ακούς και όσα δεν ακούγονται.
Και όπως απ’ την Βίβλο αναπνέουν ρόδα ποιητικά που δεν περίμενες
Έτσι ενσπείρεις συγκινήσεις μες το Παραμύθι όλο
Νεράιδα στίχων και νεράιδα των καημών
Αίνιγμα διάπυρο που ντύνει κάθε ύπνο μας με αίμα…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου