Ο αλαφροΐσκιωτος αφουγκράζεται ουρανό-
Ήσυχη επίπεδη Μακεδονία
Η Θεσσαλονίκη κοιμάται αλλά όμως αγρυπνά
Καπνίζοντας πίσω από το όνειρο του Αλεξάνδρου-
Νοτισμένος περίγυρος και μπουκωμένη με θλίψη η ψυχή-
Ομηρίζεις το ξέρω και ούτε σε αναγνώθω σωστά ποτέ μου-
Έμαθα να κρατώ την αναπνοή μου λες και είμαι συνεχώς σε ένα επικό μακροβούτι,
Ανήκω, πουθενά δεν ανήκω·
Μεταστοιχειώνονται όλα και μου αφήνουν μια υπόσχεση ότι θα τα χαρώ
Παρόντας και απόντας από το μεγάλοι πανηγύρι της Αντίφασης…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου