ΓΥΝΑΙΚΑ..

 Γυναίκα αίνιγμα

Γυναίκα αίνιγμα και γυναίκα φάντασμα

και γυναίκα γυμνή πριν η γη αποφασίσει

την περιφορά της

τώρα αιωρούμενη μες τον ήλιο

φιλόδοξη κι άγρια

ανήμερο αιλουροειδές

που με τις τύχες του ανέμου παίζει..

Στην ώρα εννιά

κάτω από το δέντρο της κολάσεως

ακονίζεις τα νύχια σου

χαλάς το πρωινό μακιγιάζ

του ύπνου κι επιδίδεσαι

σ’ ένα κυνήγι να δηλώσουν όλα σε εσένα υποταγή..

Άξεστη

σαν ο χρόνος

βιώσιμη

σαν ο άνεμος

πολυπρισματική

σαν συνείδηση κι όμως

μεταλαμβάνεις των αχράντων μυστικών την ουσία..

Αν θα σε μάθω

θα είναι που ξυπνάς μες τα δικά μου όνειρα

και γίνεσαι μπελάς των ήσυχων κι όλων των φοβισμένων..

Γυναίκα αίνιγμα και γυναίκα διφορούμενη

σαν ο παντί τρόπο παραδεκτός Θεός..

7.3.2012

ΓΥΝΑΙΚΑ..

Γυναίκα χειμωνιάτικό μου χείλη για ένα φωνήεντο της τρικυμίας·

μπολκάκι ανοιχτό και στήθος κραυγαλέο,

να μιλήσεις μια στιγμή ένα «γειά σας» και να αναστατωθούν οι

μυγδαλιές,

να ράνουν τα μαλλιά σου..

Έμαθα όλο προσταγές φτηνές μα υπερυψωμένες

από αδεξιότητα των ανθρώπων..

Ο κόλπος ήρεμος μα δεν αράζουν τα καράβια·

φυσάει ένας αέρας κρυερός τα βράδυα·

κάθομαι και ξελεπιάζω τις πιασμένες σκέψεις..

-Καλησπέρα, δεσποινίς! Πού πηγαίνεις;

-Είναι ένα αίνιγμα βαθύ και χλοερό·

μέσα του σπαρταρούν οι αγάπες·

την χώρα την λένε Όνειρο και Σήμερα τον τόπο..

-Εϊ δεσποινίς, περίμενε, θα ‘ρθω και γω.

Βαριέστησα ν’ ακούω λόγια

που βροντούν μια στο αναίτιο και σβήνονται μετά..

Η νύχτα κατεβαίνει εξημερωμένη εντελώς πάν’ από τα κατάρτια τόσων αστεριών ναυαγισμένων·

διστάζει το στόμα μου,

ξαρχής,

μετά φωνάζει «έλεος»-

για μια ζαριά του φεγγαριού την δίνω την ζωή μου!

-Εϊ δεσποινίς, πού θα ‘σαι όταν θα σου πω πως σ’ αγαπάω;

-Η ίδια θα ‘μαι τώρα δα που σου αντιμιλάω:

«Σφίξε την ζώνη του εαυτού σου για ένα σάλτο ανάμεσα από τις

ανελέητες φωτιές·

μην φοβηθείς,

κανένας δεν πεθαίνει νέος..

Σαν έρθει εκείνη η ώρα όλοι έχουν ηλικία χαλασμένου πια δοντιού,

μασάνε μόνο λόγια,

ο καθένας είναι πια χυδαίος..»

Ακρωτηριάστηκε ένα φεγγάρι που ήταν-

δεν μπορώ πια να ελπίζω στο ζάρι του·

καλημέρα σε όσους θα χαμογελάσουν μετά

να καλοπιάσουν το ερχόμενο αύριο..

Γυναίκα αν σταματήσεις εδώ

ανάμεσα στα πικρά μου λόγια

(μπαίνει η άνοιξη)

βοήθησέ με με χέρι στοργής!

Βοήθησέ με με χέρι στοργής!

Αντίο!

27.2.1982

Γυναίκα.

Νύχτα μεγάλη αστροφεγγιά κι αιθρία συλλαβίζοντας

Στ’ αλφαβητάρι ενός άστρου την γαλήνη.

Τοπία που μέσα τους σε ήπιανε

Τοπία που με κομμάτιασαν κι εσύ ήσουν μακριά

Ανάγνωθες την ζωή μακριά από την ζωή μου.

Γυναίκα, δεν υπήρξες ή υπήρξες

Καλουπωμένη μέσα σ’ ένα όνομα όταν ανέβαινα

Βιαστικός τα σκαλοπάτια της ηλικίας σου

Να σε φιλήσω στα χείλη;

Σε βρήκα θεόρατη να πάλλεσαι από φωτιά

Δίπλα μου

Μέσα μου

Γρατζουνώντας με απομέσα

Να ξεφλουδίσω να βγεις…

Πού να πας;

Η θλίψη καραδοκεί από παντού..

Εσύ λαξευμένη στην πέτρα στο στεγνό τούτο τοπίο

Την άνυδρη έκταση

Από βουνό και αμπέλια.

Με τα βέλη των ματιών σου αναδύεσαι από την πέτρα

Κοιτάζεις ολόγυρα και φτιάχνεις

Ένα φωνήεντο χαράς!

Ζουζουνάκι τρελό που παίζοντας μ’ άγγιξε!

Όχι η αυγή που γαντζώνεται με μανία στις βουνοκορφές

Που σου χτενίζει τα μαλλιά διαμαντικά- όχι

Η ώρα του μεσημεριού

Που λιγώνονται μυριάδες τζιτζίκια

Σε τετέρισμα μονότονο- όχι

Στο ύψος ενός λουλουδιού που τσάκισε

Η ζωή σου στέκει

Εκεί

Γίνεται καθρέφτης

Μέσα του αναγνωρίζω

Το άδικο και τον αδικημένο..

Ξέρω να πω την εύρωστη καρδιά που θα μιλήσει κάποτε

Αρθρώνοντας το φοβερό μυστικό

Της αλήθειας!

1983