Ο χρόνος ρέει βαυκαλίζοντας τα φωτεινά επιφωνήματα της Παρασκευής.
Καλά σου καλά μου, ίδια καταδικάσαμε τα τέλματα.
Ξυπνήσαμε μες τον ήλιο, δεν υποκύψαμε
σε καμιά στεναχώρια και σβήσαμε
το παρελθόν
σαν μια σελίδα κακιά.
Τώρα στον συμπαγή αέρα τα συναισθήματα σαν ελάσματα που κρατούν ένα αόρατο δίχτυ
γαυγίζουν πίσω από την μάντρα, ίδια γραμμάτια ανεξόφλητα..
Οι πέτρες που γυαλίζουν, η Τίρυνθα, το ηλιόλουστο μετερίζι
του πορτοκαλεώνα· και στα ψηλά
το κάστρο του Ναυπλίου που γεμίζει τα πνευμόνια του
με μια πνοή που ανατριχιάζει
το σύμπαν έως την θάλασσα
με μουσική, με ένα τραύλισμα
που σκοτεινιάζει την ιστορία μας, αθωώνοντας
και πάλι εσένα Θεόδωρε!
Ζητώ να επαναλάβω την ιστορία ψελλίζοντας
φθόγγους που από ένα φυτώριο ξεριζώθηκαν
αμφιβολιών…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου