Από πολλές μελαγχολίες αθροισμένο
το βέβηλο αυτό φεγγάρι το αποψινό
τις τύχες μου έπαιξε κι έχασα τον κατάδικό μου
( Σιγά που με ενδιαφέρει κιόλας!)
Με αθωότητα περιδιαβαίνω μες τα σκοτεινά στενά
κι η νύχτα όλα τα κουρελιασμένα ρούχα μου μπαλώνει…
Α ρε πόσα ακαριαία δευτερόλεπτα
μαζώχτηκαν κάποια στιγμή στην αγκαλιά μου!
Τίποτα δεν θησαύρισα… Τα ξόδεψα όλα, μπιρ παρά, σιγά μην νιώσω
την τρεχάμενη ύλη
στο πετσί μου!
Μόνο το φως μελέτησα πάλι και πάλι,
γύρω μου,
σαν μια καταγωγή που μ’ έκανε περήφανο
να διαλαλώ σημεία και τέρατα
μες τους αιθέρες!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου