Το κατορθωμένο…

 

Καρφωμένο επιφώνημα όταν εγώ δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω

Τα σκόρπια κομμάτια μου ούτε να είμαι

Ένας αρτιμελής στοχασμός που τον πλαισιώνει

Το φως της αυγής.

Θωρακισμένος από μια πλημμυρίδα δακρύων

Μία εικόνα ευτυχώ της κατάστασης είμαι ξεκάθαρος ύμνος

Γραμμένος πάνω στον φλοιό των δέντρων ο αρχαίος

Ο ένδοξος…

Όσο βυθίζεσαι στην αυταπάτη τόσο απομακρύνεσαι από το πράο Γεγονός·

Θα ερμηνεύσεις χάος ανακατεμένο με ευκίνητο νερό εϋπλόκαμη κυρία

Που ψάχνεις μες τους στίχους μου μία ανθεκτική διέξοδο που στερεώνει

Την ζήση σε ονειρικό και μάγο άξονα…

Κι ο θάνατος

σέβεται ναι την μουσική των συλλογισμών μας αυγαταίνει

τον ωκεανό των εκφράσεων μαγνητίζει

την διθυραμβική κυοφορία

των ποιημάτων πριν αυτούσια καταστραφούν…

Α, γύρισε στην βάση της καμπουριασμένη η Παρασκευή!

Και μια εθνοφρουρά η μέσα μας που το μεγάλο Μυστικό υπερασπίζεται και μία άμοιρη πατρίδα

Μετρά επιτυχίες και κομπάζει

Ανάμεσα σε δυσκολοπροσδιόριστες φιλολογίες κι ουρανούς

Που αφηγούνται τις επιφυλάξεις του ποιητή που κατορθώνει

Να αναστήσει τις επαναστάσεις της θεόπνευστης

Ομορφιάς!

6/9/2024

Όλες οι αντιδράσε