Δίχως νόημα κτήση…

Η νύχτα εκβάλει μες τον ουρανό, σκοτεινές καμπύλες της υφαρπάζουν δομή απ' το πέλαγο, ο άνεμος στερεώνεται καλά

πάνω στα αδέσποτα άστρα.

Μια ακούραστη νότα πλένει το έρεβος με την ιαματική ομορφιά της- έκσταση.

Ο ρυθμός δένει τα δέντρα σε μια παρτιτούρα που καλά του, οργανώνει το κρύο φεγγάρι.

Να 'ρθεις να με βρεις πίσω απ' τις σκιές, στα ρηχά του ύπνου, βασίλισσα των ψευδαισθήσεων μιας κι η πραγματικότητα

με πόνεσε, να 'ρθεις να με βρεις και να μου μιλήσεις, κραδαίνοντας τα επιχειρηματικά σπαθιά σου.

Και ο θηλυκός εαυτός σου ας μεγαλύνεται, πίσω και πάνω απ' τα πράγματα, αφού η ύλη ένα άθλιο κολπάκι είναι

που εγκλωβίζει τα μυαλά που θέλουν να έχουν και ποτέ έτσι δεν είναι..