Συμπεραίνω θλίψεις και καταφεύγω στον μοναχικό κόσμο μου,

Μπαλώνει η βροχή το φθαρμένο ρούχο μας,
Ο Οκτώβριος μανίζει με την βιαστική λιακάδα
Άκυρες όλες οι υποσχέσεις,
Σ' ακούω που μιλάς και έρχομαι έτσι κοντά σου,
Ναυαγός.

Συμπεραίνω θλίψεις και καταφεύγω στον μοναχικό κόσμο μου,
Αν κάποτε συναντηθήκαμε ήταν για να ημερώσει η θύελλα,
Το ένιωσες, το ένιωσα μες του φιλιού την απόκριση,
Νεράιδα μου, ομορφοπλασμένη.

Θα βαθύνουν οι πόνοι, θα κεραυνοβοληθεί ο καημός
Όπως θα γράφεται στα ποιήματα, θα αποκτήσουν φτερά οι ελπίδες
Και των λέξεών μας η επανάσταση θα πλημμυρίσει το οποιοδήποτε χάος
Ευτυχισμένα.

Τότε θα είναι η ώρα:
θα σμίξουμε κάθε φωτιά που τεχνουργεί επάνω μας για την αθανασία-
τότε θα είναι η ώρα:
θα ακούμε τις μουσικές που βάλουν εναντίον της μικρότητας-
τότε θα είναι η ώρα:
θα εκδικηθούμε όση φιλαυτία μας απόμεινε, γνωρίζοντας
Ότι για μας επλάστηκαν οι κόσμοι και για μας απέθαντοι χαμογελάνε..