Εωθινό μου παραλήρημα…

 

Έκανα έναν ύπνο ωραίο. Όπως

αν ήταν να αποταμίευα γαλήνη.

Και το μυαλό μου μια φωταγωγία

Σαν που να γέμιζα τις ψυχικές υδρίες μου με αισθήματα.

Ωραία που σκουντάει ο αέρας τα φυλλώματα!

Και άγρυπνα φυτά ταρακουνιόνται φουρφουρίζοντας

οσμή και ανάμνηση.

Η νύχτα εγκαταλείπει τα στιχάκια της στον ουρανό/ και βιαστική μετακομίζει πίσω από σκιές που βιάζονται να μας φοβίσουν/ όλα τα σύνεργά μου πια σκουριάσανε/ και μένω μόνος πια να μελετώ / συμπεριφορές του συνόλου/ απόψε όμως κουρασμένος κι ευτυχής/ έκανα έναν ύπνο ωραίο/

Κι αναλογίζομαι πόσες θεότητες σαλέψανε στον νου μου κι έγιναν μικρότητες/

Πόσα φεγγάρια μου παρασταθήκανε/

Και πόσες τεθλασμένες της ζωής μου έδωσαν σαφείς ευθείες/

Όταν εγώ απ’ τον εγωισμό μου πέθαινα/

Και δεν ανήκα σε κανέναν ψεύτικο παράδεισο./ τώρα που, ξημερώνοντας και πάλι, περπατώ/ μέσα σε κείνο το αλσύλλιο που μου αποκρίνεται/ πως είναι όλα μύθευμα και θα τελειώσουν!/

Χαίρου την κάθε σου Στιγμή και ανάμνηση!

Κι ο Χρόνος άλλον Χρόνο μέσα του έχει!

11/ 4/ 2025

Όλες οι αντιδρ