Αμετροέπεια…

 

Όλα να με παρασύρουν σε μια ελευθεροστομία αθεράπευτη…

Να μετρηθώ και να μην είμαι ίδιος και μόνος

Να σβήσω μέσα στο ηλιοβασίλεμα, σ’ αυτήν την ώρα

Την μελαγχολική που γίνεται βαριά η καρδιά μου

Να έχω φτώχεια και λύπη και έλεος

Να χωνεύουν μέσα μου οι αρετές του αθώου!

Και να μιλώ να μιλώ πολύ όπως για να έχω ανάγκη να επικοινωνήσω

Με σένα που μου παραστάθηκες σε τόσα ξενύχτια

Κοιτάζοντας ένα οξύθυμο φεγγάρι και ένα άστρο

Που βουλιάζει στης ψυχής μου τα ρηχά!