Σφιχτό πουκάμισο η Αγάπη, αφόρετο.
Έραψα τα κουρέλια μου και τα’ κανα φορέματα.
Όσο μετανοώ τόσο φωταγωγούμαι·
Κόβω και ράβω τον απύθμενο οδυρμό μου·
Κάτω απ’ το σφιχτό μαντήλι μου ο πόνος ίδια θα φωνάζει·
Στενάζω από αγρύπνια σε αγρύπνια·
Βουλιάζω και αναδύομαι·
Πράττω και όσο πράττω τόσο υπερβάλω·
Αντέχω σε παράξενες μοναχικότητες.
Αυτή που ήμουν είμαι κι όμως έγινα τώρα μια άλλη
Που εκβάλει σαν ποτάμι μέσα σε γαλήνιο ωκεανό·
Με υπερηφάνεια νιώθω να Σε πλησιάζω!
Είναι η άτοπη μελαγχολία μου όταν Σε βλέπω να υπερυψούσαι και
να μην Σε φτάνει το επίγειο βλέμμα μου·
Πατώ βήμα το βήμα στα αγιασμένα βήματά Σου·
Νυν απολύεις με- τώρα που σε είδα
οι ευλογίες όλες μου περίσσεψαν!
18/ 4/ 2025
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου