Αδιατάραχτη ώρα πρωινή…

 

Είναι που αν ήμουνα σε μία επαρχία κάτω από τον σίγουρο ουρανό

μια τέτοια ώρα θα λαλούσανε οι πετεινοί και όλο

το ανθρωποσόι θα χαμπάριαζε πως ξημερώνει. Εδώ

που σφάχτηκαν αυτά τα ζωντανά να καταλήξουν

σούπα στα πιάτα των καλοφαγάδων, μπα

τίποτα δεν ακούγεται. Ίσως

ωραία να μυρίζει

το νυχτολούλουδο,

την ώρα που με κάτι λίγους περπατάω

κάτω από τα άστρα να συλλογιστώ

πως η ζωή είναι αιώνια

ένα μπουρδουκλωμένο παιχνιδάκι

που σε κανένα δεν χαρίζεται. Και ο Θεός

πάντοτε έχει νταραβέρια με τον θάνατο, πάντοτε αργεί

να βγάλει γνώμη για το καθετί- σαν δικαστήριο των ανθρώπων που

κωλυσιεργεί, μέσα σε τόσες και ανούσιες υποθέσεις.

Άντε και τώρα να αποπειραθώ

να συλλογιστώ, τον απολογισμό μου κάνοντας, για μια ζωή

που, ξαφνικά, πολύ μπροστά προχώρησε.

Απίστευτη ησυχία λοιπόν, και ένα αζούληχτο φεγγάρι

που νίκησε τα σκότη και παρέδωσε

την εξουσία του στους ψυχικά ωραίους!

Γειτονιάζω με αφανέρωτους μάγους:

Σαν ιδεαλιστής που για λίγη ύλη πεθαίνει.

Καρτερικά διαβάζω νοερά μαρτύρια,

ή και μια τρυφερότητα που εξαπλώνεται

στατικά, όπως επικυριαρχία που δεν την κατέχω.

Όπως θα ξημερώσει ούτε

φιλοσοφίες έχουμε ανάγκη, ούτε

αποκτήματα που ουσιαστικά ποτέ δεν μας ανήκουν.

Ο άνους κόσμος μας εξουσιάζει.

Κι αυτό το πρωινό το ευανάγνωστο που μπάζει

από παντού ληγμένες χίμαιρες, αυτό

μου πέμπει μια φυσιολατρία που με κάνει να κολλώ επάνω

στις μικρές βελόνες

του δεντρολίβανου και να μιλώ ευτυχισμένος

για όσα φύγανε, κλεισμένος όπως πάντα

στον απώτατο εαυτό μου

τον μπεσαλή!

13/ 4/ 2025