Χρέος…

Αναγκασμένος να αργώ, κάθομαι και με τον νου μου φτιάχνω

ένα σπίτι

Του λίθου θεμέλιωμα.

Πόσον άνεμο να χωρέσω στην αυλή του, πόσο

Φθινόπωρο στην ξύλινη θύρα του, πόσες

Βροχές χειμωνιάτικες στα ντουβάρια του – ή εκεί

Που εγώ πια δεν θα είμαι

Πόσες νεράιδες όπως του μυαλού μου να χορεύουν έξω

από τα ανοιχτά παράθυρά του, κάνοντας

Τον γύρω χώρο να ζηλεύει.

Κάθομαι και αργώ- οι σκέψεις μου

Είν' ένα πλοίο που ταξιδεύει κάτω από τον ουρανό,

στο μέσον της θαλάσσης, στο έβγα

Του Ιουλίου, όταν αρρώστησε για τα καλά το καλοκαίρι

Και συρρικνώθηκε σε κάτι πράγματα που, ούτως ή άλλως, τα χρωστάω..