Αχ πότε πια νυχτώνει!;

Το μεσημέρι αντανακλά τις πεποιθήσεις της μέρας και ενθουσιάζεται μες την υπερθετική του λιακάδα.

Μαλώνουν οι μουριές με τους ευκάλυπτους και η φιλοσοφία του αέρα σπανίζει.

Όλα απηχούν ένστικτο

και πάθος που δεν συμμαζεύεται.

Εσύ ντύθηκες εκπλήξεις του εγωισμού σου και ήρθες κοντά μου:

Ιέρεια με βαθυκύμαντη αρχαία φωνή.

Ένα στρουθίο παίζει πάνω στο φουστάνι σου-

Τα χρώματα σε διεκδικούν και σε αφήνουν μεθυσμένη κάτω από τον βέβηλο ήλιο.

Λαχταρώ να σε φιλήσω μελαχρινέ πειρασμέ που έχεις την βροντή του πάθους κρεμασμένη πάνω στο ανοιχτό μπλουζάκι σου.

Αχ πότε πια νυχτώνει!;