Σε αποστήθισα.

Ήσουν σε μια σελίδα του βιβλίου μου,

δρέποντας τον τόκο

της νύχτας.

Αμίλητη,

κοιμισμένη στο αμυδρό φως των ελπίδων μου,

στην ανοχύρωτη μεριά του ονείρου.

Καλοκαιρινή παράγραφος του μπουκωμένου με έρωτα συντακτικού μου.

Και στην άλλη

ο καφές

άχνιζε,

έστελνε το μαυριδερό σινιάλο του

κατά το μέρος των αστεριών.

Σε αποστήθισα.

Ευχαριστημένος που ήμουν εγώ και ήσουν εσύ,

μια ιστορία που η ζωή αρνείται να τελειώσει..