Σαν ένα παγωτό λαχταριστό
Το σύμπαν λιώνει, κι η φλογάτη κρέμα του
Χιλιάδες απελευθερώνει πεφταστέρια να χαθούνε
Στην άβυσσο·
Επάνω στο χωνάκι του φρυγμένου Χρόνου μια σκηνοθεσία
Ζέστας και αϋπνίας, κάνει αυτό το γευστικό σορόπι να γλιστρά
Λερώνοντας με γεύση την ανάμνηση.
Έλα εδώ και κοίτα: σαν παιδί που το απολαμβάνει και χαμογελά
Στα χέρια του όταν κρατά την ίδια του επιθυμία, έτσι
Κι οι μέρες πια περνούν, αφήνοντας το καλοκαίρι να αποφασίζει
Για την θρησκεία των ανέμων και τον έρωτα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου