Οι νεκροί στο μπαλκόνι…

Ευέλικτα νουθετεί το νυχτοπούλι των δέντρων τις κορυφές.

Ανακαλύπτω την οξύτητα του φεγγαριού όταν

Εμμένω στα παλιά βιβλία μου,

στο πίσω μπαλκόνι, αυτό

Που με απομονώνει περισσότερο

Κι από τον ίδιο εμένα.

Την ησυχία μου.

Την σιωπή μου.

Την σελίδα μου.

Του μολυβιού την τόλμη.

Εύφλεκτα είναι και απόψε τα φωνήεντα.

Σκέφτομαι εκείνους που 'χουν πεθάνει:

είναι ο μελαγχολικός κόσμος μου- αυτός που αγαπώ

Πίσω από μάντρες,

πίσω από τοίχους,

στον ανοιχτό

ορίζοντα των άλλων οράσεων..