Γιατί μπορεί μέσα στα μάτια σου να καούν οι πυγολαμπίδες των
αμφιβολιών μου
Τρομοκράτησέ με ως το σημείο να μην ξέρω πού αλήθεια σε χάνω
Αν δεν λύσω της αγάπης το αίνιγμα-
Περπατώ στα τυφλά
Κανείς δεν μ' απελευθερώνει απ' τον μύθο σου
Που σ' αγάπησα τόσο κανένας δεν θα μου αναγνωρίσει
Όλοι κοιτούν την έκπαγλη κωδωνοκρουσία των χρωμάτων
Χωρίς να αισθάνονται πόσο πονά ο ζωγράφος-
Έφερα τον πόθο μου ως το φουστάνι σου
Γονάτισα κλαμένος και του πόνου ο δυστυχής
Άσε με να σε λέω με την θύελλα που σου αρμόζει
Δώσε μου την ελευθερία στης σκλαβιάς το φιλί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου