Λες να κουρδίσω πρέπει αλλιώς τα βιολιά μου;

Κάποτε θα τελειώσει αυτό που νομίσαμε ότι ήταν το Όραμα·

Οι τύχες των ιδεών θα σκουριάσουν,

Όποια ενότητα ονειρευτήκαμε θα διασπαστεί,

Η κοσμοθεωρία μας θα γίνει εκκρεμές φαινόμενο που

Πουθενά δεν μας πάει.

Φτώχυνες ποτάμι που σε αγαπούσα

Που ακολουθούσα την κοίτη σου, που λαχτάριζα πλάι στα φευγαλέα νερά σου, ξεκουράζοντας

Το πνεύμα μου, τις εσώψυχές μου αλήθειες.

Τώρα κατεβάζεις θολό νερό, δηλητηριασμένο.

Μπερδεύτηκαν στις όχθες σου τα δέντρα με τις καλαμιές, και τονα

Έπνιξε το άλλο.

Κι ακούω έναν ψίθυρο μιαρό που υποκλέπτει

Το καθαρό μάρμαρο της ησυχίας και

Κάνει τον κάθε ήχο άτσαλο να φαίνεται, ακόμη

Κι αυτόν τον κελαηδισμό του πουλιού.

Μες το μυαλό μου είχα αλληλεγγύη

Τώρα ζητούν τον κανιβαλισμό οι γύρω μου- προσέχω·

Αλλά, Ευρώπη τι θ' απομείνει από σένα όταν

Σκοτεινιάσει η πολιτισμένη μέρα σου και μόνο

Ένα ταμείο ύλης απομείνει;

Μετρώ και ξαναμετρώ: δεν βγαίνουν

Τα κουκιά που έλεγε η γιαγιά μου.

Μετρώ και ξαναμετρώ: πρέπει να επέμβω μες την κατσαρόλα

αυτής της αριθμητικής που βγάζει

ένα μαγείρεμα που λίγοι θα γευτούν και χορταίνουν-

Πρέπει να δω αλλιώς τι θ' απογίνω παίζοντας

με κείνα που ξεπέρασαν εις τους αιώνες τα υλικά.

Λες να κουρδίσω πρέπει αλλιώς τα βιολιά μου;