Η ζέστα…

Των ελαιών ύψωμα.

Ραχιτικό, που καμπουριάζει

μες τον ήλιο, καθώς

η ατελέσφορη πικροδάφνη

αντιπαραβάλει στα κυπαρίσσια.

Ο μύθος πλέκεται μες την φύση

σαν ένα κελάηδισμα

πουλιού που μαθαίνει την ψυχή της μαμάς του.

Αν αφαιρεθούν οι διαφάνειες, των χρωμάτων,

οι αυθαιρεσίες θα προσάψουν ένα ρήμα αθυρόστομο

για τον ιστορικό που να κριτικάρει δεν ξέρει.

Η λακκούβα γέμισε αχυροζιζάνια

και τα μυρμήγκια πέφτουν με τα αδούλευτα αλεξίπτωτά τους

πάνω στο φαΐ που τους φεύγει.

Δεν υποφέρεται η ζέστα.

Καλοκαιρινή καθ' όλα,

μπεσαλίδικη.