Ηθοποιία κατ' αναγκασμό…

Λυγισμένα δέντρα

Κι από κλώνο σε κλώνο

Ένας ήλιος μπλέκεται σε καυγά με τον αέρα

Συθέμελα.

Σκηνές από το θέατρο της Αττικής

Υδρίες που αδειάζουν όπως από το κεφάλι μου η πλάνη

Δονήσεις που αποσαθρώνουν τον κοσμικό φλοιό

Που κρατά σαν κέλυφος χαράς του το φεγγάρι.

Εγγύς του μεσημεριού παίζουν βιολιά της ευθυμίας

Παρότι μια φωτιά μας απειλεί και μας φοβίζει.

Ασήμαντες ταριχευμένες διαφάνειες που κάνουν την ατμόσφαιρα να φρίττει,

Μηνύματα όταν το μήνυμα καθ' εαυτό ούτε υφίσταται,

Απόφαση μόνο να κρατηθούμε πεισματικά

Σε τούτη την σκηνή που οι ηθοποιοί του -όλοι μας- παίζουνε αγωνίας ρόλους..