Μετά την νύχτα τί;

Ποιός είμαι και τί έχω, περιστασιακό

απόκτημα που ουσιαστικά δεν μου ανήκει, αφού

μόνο τα κελαηδίσματα να ευχαριστιέμαι θέλω

των πουλιών και το αρχέγονο

πρώτο φως της ημέρας;

Μια αρχαία λαχτάρα, ένα σκίρτημα προτού να ανακαλυφτούν

οι συλλαβές,

λόγια, λόγια,

και όλο αυτό το πλέγμα των σχέσεων που διαλύονται

αφού ο καπνός των γεγονότων ξαναφέρνει φωτιά

και λάθος στο λάθος.

Ο ύπνος μου λιγόστεψε τα βράδια.

Περπατώ πάνω κάτω μέσα στον εαυτό μου

γυρεύοντας λύση στις αγωνίες μου.

Ο Ιούλιος πεθαίνει στα χέρια μου.

Ξετρυπώνω από τηλέφωνα ευκτικής λογικής.

Μουτρώνω- ξεμουτρώνω.

Αλλάζουν τα φεγγάρια, γεμίζουν, αδειάζουν, κινούνται

σε τροχιά- δορυφόροι ενός ουράνιου ψεύδους.

Κι εγώ μπαλώνω την σκέψη μου, μένω ακίνητος ώρες πολλές στο μπαλκόνι

επιδιορθώνοντας τα πεσμένα άστρα και

το σεντόνι, το ελαφρύ, του ουρανού..