Ο έρωτας της ζωής…

Ανοίγω μια πόρτα προς το πουθενά, διαβάζω μες από το αίμα,

Είμαι λυπημένος, είμαι γαζωμένος από σφαίρες κατάθλιψης,

Προσεύχομαι σιωπηρά, ακολουθώ την θρησκευτική δειλία μου,

Ομολογώ αυτά που μου εξασφαλίζουνε διαβατήριο

Για την γη του ολέθρου-

Ξέρω τι υφαίνουν οι πρόσφυγες, ξέρω την απελπισία των ξεριζωμένων,

Αυτοί που έχασαν τα πάντα, έχουν κάνει πια πατρίδα το ζοφερό νερό

Και τον λερωμένο ουρανό μας-

Τι προσφέρει ο πολιτισμένος ελέφαντας στο ταπεινό μυρμήγκι άλλο

Από ακαριαίο τσαλαπάτημα; Τι;-

Το μελάνι θυμώνει. Έχω συνομιλήσει με όλα τα δαιμόνια.

Αγαπώ τα όντα. Ακούω την καρδιά τους.

Προσέχω ν' ακούω την καρδιά τους.

Θέλω τον πυρετό και πού με βγάζει..-

Α ειπωμένο και όχι

Α ορατό και αόρατο,

Τι ποιήματα σκαρώνω αν δεν αναπνέουν στον καθαρό αέρα της εξόδου;

Να που ό,τι κλείνεται μουχλιάζει - το ξέρω:

Θέλω τον έρωτα που στιλβώνει της ζωής το φιλότιμο..