Λες να νοστάλγησα τα απολωλότα σύννεφα που μου μιλούν
Περικλείοντας μια ζωγραφική τολμηρή και σπουδαία; Εδώ
Που με καθήλωσε η ζέστα, μπρος σε μία άγονη
Λύπη, ένα ακόνιστο μαχαίρι, ένα
Σπίτι που μελαγχόλησε και το σηκώνω
Με βία στους ώμους μου;.. Ιουλίου δομές, προσκολλημένες
Στην ζέστα·
καίγονται έως το μεδούλι τους οι ώρες·
Ο ήλιος δεν ξαφνιάζει, ο ήλιος είναι προσταγή,
Μία προστακτική φωνή που είναι πάνω απ' τα λουλούδια.
Μέρα Τετάρτη, παραγεμισμένη με τις αγωνίες μου,
Μέρα θρυψαλιασμένη, μέρα που καινοτομώ
σαν ένα νούφαρο που επιπλέει λαβωμένο
Στην λίμνη που την χώρισαν, σαν κληροδότημα, οι ηλιαχτίδες.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου