Οι μαθητές…

Πίσω απ' την χροιά των ήχων,

το καλοκαίρι εδράζεται στην ευχή των φυτών να ομονοήσει η ζέστα

με τα νυχτιάτικα καμώματα που φέρουν τον τζίτζικα

πρωταγωνιστή των τεμπέλικων δικαιολογιών-

Να πω "ορκίζομαι"- αλλά για όσα ορκίζομαι

για άλλα τόσα καταπατώ τους όρκους μου,

είμαι άδικος τελικά

παρ' αυτά και με μένα

Τον ίδιο.

Και φυλάω τα κρυφά μου κρυφά, φυλάω

ένα μένος που τελικά αποσοβείται,

πληρεξούσιο μιας έχθρας που δεν θα μου την συγχωρέσει ποτέ ο ουρανός.

Μοιράσου τις λέξεις μου, όπως ελιές

που έβγαλε επάνω στο τραπέζι η Μαγδαληνή να ευχαριστηθούν

οι μαθητές εκείνου που τρανά τον αρνηθήκαν..