Το όνειρο του καταρράκτη…

Νέφος θρασύδειλο που δράμει κατά την πάχνη των χωραφιών,

Κι όταν το νερό πέφτει στον λήθαργο του ύψους

Ξεστομίζει φοβέρες ο ζοφερός καταρράκτης- αλλά

Και ονειρεύεται μια πλατιά κοίτη, αμφίσημη

Όπου να δένει ο μύθος του

με τ' όνειρο

Και τις ελευθερίες των ορυζώνων..

Το πουλί είναι σοφό, θα κρυφτεί

μέσα στις καλαμιές

Και θα κλέψει την φωνή του βιολιού, τον αρχέγονο

ήχο

μιας νότας λαμπρής

πιο κι από νεοαποκτηθείσα αξία.

Και η πτώση μόριο με μόριο, δομή

αποστεωμένη,

Και μετά ο παφλασμός, το θρυμμάτισμα

Να νιώσουν όλες οι στάλες το βροντερό ατσάλι που σπάζει

Διατηρώντας μόνο ανέπαφο, το όνειρο, την επιθυμία

Να μείνει ριζωμένη μες τα σκέλια του η μουσική, όπως

Για μία συνουσία η ζωή με θάνατό, όπως

Για να μπαλώσει η μουσική την φορεσιά του ονείρου και,

Φορώντας τα καλά του,

να κατέβει στον πλατύ εκκλησιασμό

των εκβολών, στο ασχημάτιστο δέλτα,

Όπου η θάλασσα παραλαμβάνει επιστολή ανεπίδοτη, να διαβάσει

Το έλεος των νερών

και την άψα της ερμητικής νεροσταγόνας..