Έφερα το όνειρο ως τον ξύπνο και
με μεταχειρίστηκε με επιφύλαξη η μέρα· ο φόβος μου
κόμπος από τον εφιάλτη
που ένιωσα: έσφιγγες το κεφάλι ενός μωρού και
σαν δήμιος που ήτανε να το καρατομήσει
ψύχραιμα,
κοίταγες έξω από το παράθυρο, στο μέρος
που φύονταν μία ελιά
αέναα απ' τους χειμώνες ταλαιπωρημένη.
Τα μάτια σου βαθιά και αποφασισμένα, δεν άκουγες
τον αποτροπιασμό μου, ήσουν
μαινάδα που ζαλίστηκε από την μέθη του θανάτου·
κόμπιαζες
μόνο μπρος στα φωτεινά σκιρτήματα.
Τι να σημαίνει
άραγε όλο αυτό; Ποιό φρικαλέο
μυστικό θα μου φανερωθεί;- να μένω
αποσβολωμένος κάτω από την φοβερή μου αποκάλυψη
κι εσύ να είσαι ανύπαρκτη μα, κι όμως κάπου, να σε έχω
ξαναδεί..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου