Ποιητική τοξοβολία…

Η κατακόρυφη θάλασσα ενώνει τα κομμάτια σου όπως

Τοξοβολείς στου ουρανού το νεφέλωμα.

Αδιάλειπτα, εκστατικά,

τα μάτια σου απορροφούν το μαβί νέκταρ της ατμόσφαιρας.

Τα βράχια μπουκώνονται με θλίψη.

Κολλάς επάνω τους σαν μία πεταλίδα που δεν την ξεχωρίζει ο ευφρόσυνός μου οφθαλμός.

Δουλεύει ο φλοίσβος:

είναι η παρουσία των αοράτων που αφθονεί-

Εξοπλίζονται τα σύμφωνα με φωνηέντων ηλεκτρισμό και φωσφορίζουν

Στο νύχτωμα.

Κρύβεσαι εδώ αλλά είσαι αλλού:

στην αταξινόμητη φωτιά του γαλαξία που υπερβάλει

Ζητώντας τον επίγειο υπερθετικό του..