Ξύλο που ξέβρασε η θάλασσα..

Ξύλο που ξέβρασε η θάλασσα..

Επάνω του αποτυπώθηκαν

στιγμές του πελάγου,

ντελίριο των κυμάτων,

ο πόντος διάλογος

να ανήκει η θύελλα

στον εαυτό της μονάχα.

Ρυτιδιασμένη πολυτέλεια να είναι παρουσία

στην ακρογιαλιά,

στο ήμερο ηλιοβασίλεμα, κάτω

από το φως που το λούζει

με την ροδόχρωμη απόχρωση του αινίγματος.

Η θλίψη είναι κάπου εκεί, η θλίψη.

Το είδα κάποτε και σας το λέω.

Τα Άβδηρα μου έδωσαν την ευκαιρία να σκεφτώ

για την ζωή που σκλήρυνε.

Το ξύλο μένει βουβό, σκελεθρωμένο,

λαχταρώντας τις δροσερές εμπνεύσεις

των κλαδιών ενός δέντρου που κλονίζεται

μες τον φθινοπωρινό ασίκη αέρα.

Ή τις φωλιές των πουλιών κι εκείνο το κελάηδισμα,

νωρίς το πρωινό, μόλις

όταν χαράζει,

να σου είναι τα πάντα πειθήνια.

Γέρνει τώρα μες την κόκκινη απουσία.

Σε λίγο θα νυχτώσει- θα ντυθεί

σκιάχτρο του φεγγαριού, θα τρομάζει

την νυχτερίδα.

Τα τσαλίμια της θα προκαλούν την ακίνητη θέση του.

Θα κοιμηθεί τινάζοντας την σκόνη των άστρων.

Στο προσκεφάλι του

δυο καβουράκια θα γελούν ερωτευμένα.

Θα είναι ο ευχάριστος οίκος τους.