Δευτέρα…

Είναι τρυφερή και λυπημένη

σαν κοχύλι που η θάλασσα απέρριψε.

Ο οκνός αέρας ντουμανιάζει την τάξη των κήπων

Μ' έναν καπνό θεόσταλτο.

Διαβάζει κινώντας υποψίες πρωταγωνίστριας.

Η εποχή κακή,

βαραίνει και πάνω της μήπως και κάπου τελικά την οξειδώσει.

Δευτέρα.

Το καβούκι της διάφανο,

αφήνει να φανεί που πονά αλλά και ούτε η ίδια στην ίδια το λέει.