Νύχτιο δράμα…

Βουλιαγμένα και σιωπηλά

Τα ανθάκια της πικροδάφνης μπάζουν την νύχτα στο παιχνίδι- τα κοιτώ

Και κλέβω την ροζαλί απόχρωσή τους

Την διοχετεύω

μες τις αγωνίες της νυχτερίδας

Που χορεύει άτσαλα στα χαμηλά και

Δίνει την αποκρουστική θεωρία της

Στην ησυχία του βραδιού.

Συμφωνώ με την πραγματογνωμοσύνη του ουρανού

Που φωτογραφίζει τα αυτοκίνητα των τρακαρισμένων άστρων και δίνει το δυνατό φλας της

Στις ενοριακές γειτονιές

Επαγγέλλομαι έναν οραματιστή που λαθεύει και του είναι τούτο γνωστό·

Όμως δεν δίνω σημασία στον θρεμμένο εγωισμό μου,

Πια· προφυλάσσω την ενάργεια του μεσονυχτίου από το αδίσταχτο απόψε φεγγάρι

Που ζητά το μισό του, έως μια ώρα να συμπληρωθεί

Το άρτιο φωνήεν της μελαγχολίας..