Την καρέκλα μου ψηλά- και ν' αγναντεύω
Θάλασσα και του λίθου το στερέωμα. Ω Θεέ μου!
Εκτιμώ του ύψους την ευθύτητα,
Τον καημό που διατρανώνεται και απλώνει
Από τα στήθια μου στον ουρανό.
Περισσότερη αισιοδοξία μες την φλέβα του λυπημένου,
Περισσότερο πάθος.
Το φως χρωματίζει το οικουμενικό σαλόνι του κόσμου
Λευκό και αγνό, όπως η σκέψη ενός μικρού παιδιού..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου