Τι θα ήμουν αν δεν ήμουν δαιμονισμένος αλλιώς;

Όταν κατάλαβα την απόσταση ήταν αργά.

Ήταν που η εφηβεία με εγκατέλειψε με ρομαντισμούς που με ακολούθησαν σε όλη μου την ζωή. Ε, δεν ξεφεύγεις.

Τους κουβαλάς ολοζωής ντύνοντας μ' αυτούς ακόμα και τον μεταφυσικό ιδεαλισμό σου.

Έγραψα, έσκισα, είπα, ξείπα. Έτσι δημιουργείται το θέατρο της προσωπικής σου μυθολογίας.

Στην ποίηση μπήκα ξυπόλυτος.

Μάλιστα με πολύ ευαίσθητες πατούσες.

Αλλά ήθελα να δοκιμάσω όλες τις διαδρομές, να πατήσω όλες τις επιφάνειες. Άλλες καυτές και άλλες κρύες- όλες τους τσουχτερές.

Βρήκα σιγά σιγά τα μονοπάτια. Μόνος μου. Ξορκίζοντας τους δράκους που δεν ήταν για μένα. Και συνομιλώντας με δαιμόνους που συνήψα φιλία- ατέλειωτη.

Με δίδαξαν. Τους προσέχω.

Τι θα ήμουν αν δεν ήμουν δαιμονισμένος αλλιώς;