Μνημόσυνο για μια καρδιά...

                                     Στην Ιφιγένεια Αρβανίτη..

Από του Φωτός έναν υπαινιγμό ερχόμαστε και

Στην κοιλάδα των Απόντων πάμε

Με όλες τις σαθρές αντιρρήσεις μας.

          Ήρθες και έφυγες με αγέρωχη όψη-

          Σαν να καμάρωνες για μια δική σου ελευθερία,

          Κυρα-Ιφιγένεια, στα χρόνια που κροτάλιζαν οι άπληστοι,

          Εσύ έγραφες πιο ουσιαστικά κι απ’ την λογοτεχνία

Τα πονήματα της ζεστής σου καρδιάς. Κι όταν

Κανένας δεν μπορούσε να ακούσει ουρανό,

Τίναζες το πρωί τα γαλανά σεντόνια του ύπνου

Και καλημέριζες τον κόσμο που, για σένα, χαμογέλαγε.

 Τι δώρο της γαλήνης να σου φέρει η ερημιά

Του κοιμητηρίου όταν, βράδυ,

Κοιτάς την πρέσβυρα σελήνη την Μυτιληνιά να γνέφει

Σε σένα που την αγαπούσες και στης Λέσβου την περίμενες

Τα ανηφορικά χωριά να κάνει

Τα παιδικά σου όνειρα μεγάλα;

Ανάμεσα στα μνήματα γυρνούν κάτι πουλιά ανέστια-

Σαν να ‘ναι οι ψυχούλες που έφυγαν και που γυρεύουνε

στέγη στον ουρανό-

Σταματά ο χρόνος, ο ήλιος κάποτε είναι μια σήραγγα που πάει

Από το σήμερα στο, πριν ακόμα ξέρω κάτι,

κι εσύ κι εγώ.

Άφησε τον αέρα να ζει στων κυπαρισσιών τα αυτιά

κοιμήσου ήσυχη ότι εσύ το τάλαντο το αξιοποίησες

Και με την σοβαρή ζωή σου μας δίδαξες

τι να αγαπούμε

Και άκου την λαλιά των πουλιών, τώρα που ξημερώνει

Και είναι παρουσία η απουσία σου

Μυτιληνιά μου αρχόντισσα!

                                                 23.8.2013