Ματαιότης…

το κορίτσι: Μαρία Νούτσου

Εκεί σκάλωσε ο χρόνος.

Μπορεί με τα μυστικά που κι εγώ φύλαξα,

Μπορεί
με τα κρυμμένα που δεν έγιναν ποτέ φανερά, μόνο

Τα φύλαξα από παιδί
μες την καρδιά μου,
χρόνια

και χρόνια

σαν αδιαίρετο κάτι.

Και η κοπέλα

Που κράτησε μια φούχτα άμμο μες τα χέρια της

Ντύνοντας με περιεχόμενο ενός στοχασμού την πανσπερμία

Των στιγμών του Ιουλίου.

Όλα ποτέ δεν θα ειπωθούν. Κι οι ποιητές

Θα ψάχνουν μια λέξη που καταφεύγει

στην άβυσσο,

Το βιός τους πάντα θα είναι αέρας,

Θα ενστερνίζονται

φως και στο σκοτάδι θα κοιμούνται-

Έτσι η μοίρα.

Με ευχαρίστηση ανασταίνω το πυρ.

Είναι που αγαπώ τις όμορφες

και την όμορφη θάλασσα,

Είναι που ζω για μια στιγμή καμωμένη

Από ρίζες δέντρων

και του αέρα χνότο το ζεστό,

Είναι που από τα συντρίμμια πάντα αγαπούσα

να δημιουργώ  όνειρα ..

Φως εκ φωτός, θεόν αληθινό!

Τι πρεσβεύεις αποδημητικό πουλί

Που πας και έρχεσαι με μιαν ανάγκη

Να επιβιώσεις;

Όλη η μοίρα είναι θάνατος.

Η ζωή είναι θάνατος.

Ματαιότης

η συλλαβή η ύστατη,

Ματαιότης…

                                                    Ηράκλειο, Κρήτη, 3.7.2015