Η συμμετρία των παθών…

Όπως την φέρνει η νύχτα που απεμπολεί το βάθος της·

Κοίλα άστρα

Μόλις πριν να χαθούν

Κι η κάμαρα ντυμένη

ένα φως

σαν όψιμο αίμα-

Σε αγγίζω

Η σάρκα σου μου μιλά

Σπιθαμή την σπιθαμή,

φιλί επάνω στο φιλί σου

Επιθυμείς να σε επιθυμώ,

είσαι ακόλαστη

Σαν μία θρυαλλίδα που

δεν χόρτασε τον κίνδυνο του όρθρου.

Ξεκουμπώνω την μπλούζα σου

Ξεκουμπώνω εσένα

Σε χαϊδεύω σαν μια φωτιά

που με απειλεί με την έσω της κόλαση-

μα δεν φοβάμαι-

Φορώ την πανοπλία των παθών μου και

σε πυρπολώ

ντύνοντας σπέρμα την αθάνατη

συστολή σου..